Γυναικοκτονίες. Και τώρα τι κάνουμε;

---

Οι γυναικοκτονίες δεν έπεσαν από τον ουρανό ούτε είναι αποτέλεσμα της πανδημίας ή των μνημονίων. Είναι η κορύφωση μιας κακοποιητικής, σεξιστικής, άνισης κατάστασης που υπάρχει και τελευταία φουντώνει. Είναι το σημείο στο οποίο τέμνονται η πατριαρχία με τον καπιταλισμό.

Ο ένοχος συνελήφθη και ομολόγησε. Παρέλασαν οι γνωστοί Κλουζό του πληκτρολογίου, οι σιχαμένοι ματσό άντρακλες, οι επαγγελματίες ισαποστάκηδες, οι δημοσιογράφοι-πλυντήρια δολοφόνων, οι ρατσιστές και οι καλοί χριστιανοί.

Τώρα τι; Τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς θα απαντήσουμε; Τι θα μείνει από αυτό;

Η ριζοσπαστική, κομμουνιστική Αριστερά δεν ξέρει άλλο δρόμο από αυτόν του αγώνα. Από το δρόμο της πάλης για τη διεκδικηση, για τη ζωή, για την επανάσταση και την αλλαγή της κοινωνίας. Δεν έχει άλλο δρόμο να ακολουθήσει.

Είναι υποχρέωση και καθήκον της να βγάλει ρόδο από το αγκάθι. Να κάνει το θρήνο οργή. Την οργή πάθος. Το πάθος, αγώνα.

Αν δεν είναι ανθρωπιστές οι κομμουνιστές τότε ποιοι είναι;!

---

«Θα έλεγα ότι “δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου”, γιατί ο κόσμος το ‘χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα (…).

Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές;

Τα σκυλία οι κομμουνισταί… … θα έρτανε παίρονε να σπίτεα μουν!

---

Τα σκυλία οι κομμουνισταί…
… θα έρτανε παίρονε να σπίτεα μουν!

Εκείνο το «σ» μάλιστα στη λέξη σκυλία είναι παχύ σίγμα και ακούγεται αφάνταστα βαριά!

Καλά που η θεία η Παναήλα δεν ζει! Τώρα θα κυκλοφορούσε στους δρόμους και θα φώναζε ότι οι Κομμουνιστές παίρνουν τα σπίτια του κόσμου και κανένας δεν θα μπορούσε να την πείσει ότι αυτοί οι τσαρλατάνοι δεν είναι κομμουνιστές, αλλά είναι οι ίδιοι ακριβώς με άλλο πρόσωπο, που αυτή στήριζε και ψήφιζε τόσα χρόνια, κανείς δεν θα μπορούσε να την πείσει ότι το σπίτι της δεν το παίρνουν οι κομμουνιστές, αλλά οι τράπεζες, των οποίων πολιτικό προσωπικό είναι αυτός ο οποίος αυτοπροσδιορίστηκε παραπλανητικά και προβοκατόρικα ως κομμουνιστής κι εκείνη τον αντιλαμβάνεται ως τέτοιον.