Γεννήθηκα σε εποχή αφόρητης αδικίας και συνακόλουθης δυστυχίας. Εξαιτίας βέβαια της ιταλικής και γερμανικής μπότας, αλλά και το ακατανόητου εμφύλιου. Οπότε οι Έλληνες σκοτώνονταν μεταξύ τους, για να εξυπηρετήσουν το εμπόριο όπλων και θανάτου των «συμμάχων» μας Άγγλων και Αμερικανών.
Η απόδραση από το γκέτο αυτό εξαιρετικά δύσκολη. Διότι το επιτηρούσαν, αφενός ο «καπετάνιος» ενωμοτάρχης, που απειλούσε κι έδερνε και αφετέρου κάποιοι φθονεροί συγχωριανοί. Που, μαζί με τον «καπετάνιο» μεριμνούσαν ώστε α με εφοδιάσουν με ένα άκρως επιβαρυντικό «φάκελο». Όπου, λόγω της τυφλής μοχθηρίας και αγραμματοσύνης τους δεν ήξεραν κυριολεκτικά τι έλεγαν.