Τέτοια μέρα σαν τότε. Πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια. Ώρα 11.45. Βράδυ ..Του Κωστα Βοσταντζόγλου

---

Τέτοια μέρα σαν τότε. Πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια. Ώρα 11.45. Βράδυ. Ο πατέρας παίρνει ένα τηλεφώνημα. Από τον φίλο μας κύριο Ρένο Αποστολίδη. “Μέντη, κάτι γίνεται. Δεν ξέρω τι. Κατεβαίνουνε τανκς”. Ο πατέρας πανιάζει. Παίρνει τηλέφωνο αμέσως τον Μίκη. Του λέει τα μαντάτα. Ο Μίκης του λέει να κλείσει και θα τον πάρει μόλις μάθει κάτι. Περνάει μισή ώρα. Ο πατέρας είναι σε αναμμένα κάρβουνα. Ξανατηλεφωνεί. Το σηκώνει η Μυρτώ η γυναίκα του Μίκη. Ο Μίκης έφυγε για να κρυφτεί. Ο πατέρας μας φιλάει βιαστικά, λέει στη μάνα να μας προσέχει και φεύγει. Παίρνει τους δρόμους. Το μόνο που πήρε μαζί του είναι ένα πουλόβερ. Κρύβεται. Παράνομος. Θα κάνουμε πέντε μήνες να τον ξαναδούμε. Η μάνα σβήνει τα φώτα. Θα κάνουμε