Ά. Τσέχωφ - Διηγήματα

---

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου ... Λοιπόν ...

Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα ...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες ... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες ...
- Δύο μήνες ακριβώς ... Το 'χω σημειώσει ... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές ... δε δουλεύετε τις Κυριακές....

Περιοδεύων Θίασος

---

Ένα διήγημα του Νίκου Μπατσικανή 

Είχαν ένα καρότσι της λαϊκής˙ απ’ τα μεγάλα, τα γερά, και δυο μπόγους. Ο Σπύρος όλα. Να τραβάει το όχημα, τίγκα ως επάνω, και με τους μπόγους αγκαζέ, αγκομαχώντας. 

Εκείνη; Μόνο μια μικρή τσάντα λουστρίνι. Μαύρη. 

Βαμμένη της κακιάς ώρας, προχωρούσε μπροστά, με το τσιγάρο στο στόμα, κι έδινε οδηγίες. 

-Προχώρα, έγινα μούσκεμα, και πού θα στεγνώσω νυχτιάτικα; 

-Βόηθα λιγάκι, την «τύχη μου». Τι προχώρα; Δε βλέπεις ότι κόλλησα; 

-Τα έχουμε  συμφωνήσει  αυτά  –εσύ τα πράγματα κι εγώ το νοικοκυριό. Το ξέχασες; 

-Ποιο νοικοκυριό, Λευτεράκι; Εδώ χανόμαστε, έρχεται μπόρα. Σπρώξε κι εσύ, να τελειώνουμε. Να εδώ, σε λίγο, στην Αγία Φωτεινή, είναι μια στοά μούρλια.....