Τα «παχιά λόγια» βέβαια περί «θωρακισμένης» καπιταλιστικής οικονομίας τα έχουμε ξανακούσει και μάλιστα στο πολύ κοντινό παρελθόν, για να αποδειχτεί τελικά πως τέτοια υπάρχει μόνο στη φαντασία των αστικών επιτελείων.
Πόσο μάλλον όταν από τους «πυλώνες» της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι οι εξαγωγές και οι επενδύσεις. Στηρίζεται δηλαδή από τη μια στους εξωστρεφείς κλάδους της οικονομίας και από την άλλη στον φτηνό δανεισμό και τα κρατικά πακέτα, την ώρα που μπροστά μας βρίσκονται η εκδήλωση μιας ακόμα καπιταλιστικής κρίσης στην Ευρωζώνη, η παραπέρα άνοδος των επιτοκίων και η «σφιχτότερη» δημοσιονομική πολιτική.
Κι αν τα παραπάνω αφορούν λίγο - πολύ τους καπιταλιστές, το κράτος και τις «μοιρασιές» τους, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μετράνε ακόμα τις πληγές από τα άλλα νούμερα που «έγραψαν» το ίδιο διάστημα: Τον πληθωρισμό που «έτρεχε» κοντά στο 10% εξανεμίζοντας το λαϊκό εισόδημα. Τα πάνω από 30 δισ. της φοροληστείας μέσα σε ένα εξάμηνο. Τους τριπλάσιους και τετραπλάσιους λογαριασμούς ρεύματος και Ενέργειας.
Τη βενζίνη που «πέταγε» πάνω από τα 2 ευρώ το λίτρο. Το «ζύγι» λοιπόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι «πειραγμένο» από κατασκευής, σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Η ελπίδα για τους εργαζόμενους βρίσκεται στον δρόμο της οργάνωσης, του αγώνα, της αντεπίθεσης. Αυτούς τους «δείκτες» πρέπει να κοιτάει κι ο λαός.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΩΝ
