Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Η
υπόθεση του χρυσού στη Χαλκιδική και η δράση της πολυεθνικής
«Ελντοράντο» είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις για τη
διαβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη και τη στάση που θα πρέπει οι
εργαζόμενοι να έχουν απέναντι σε αυτή. Μια εταιρεία συμφώνησε με τους
κυβερνώντες να ξεκινήσει διαδικασίες εξόρυξης χρυσού σε μια τεράστιας
έκτασης περιοχή, που θα την ακολουθήσουν και άλλες στα όρια του Παγγαίου Όρους, όπως και στον Έβρο, το οποίο θα γεμίσει τρύπες και δηλητηριώδες
κυάνιο, ενώ μόλις εξαντληθούν τα όποια αποθέματα και η γη θα έχει
μετατραπεί σε κρανίου τόπο, η «Ελντοράντο» θα γίνει καπνός, με τα
δεκάδες και εκατοντάδες δισ. κέρδη που θα έχει τσεπώσει κάνοντας μπίζνες
με το ευγενές μέταλλο. Αυτό, για την πλουτοκρατία και τις πολιτικές
δυνάμεις που την υπηρετούν, συνιστά ανάπτυξη. Ε, για τους εργαζόμενους
αυτό μόνο δεν είναι ανάπτυξη, αλλά καταστροφή και πρέπει να την
απορρίψουμε μετά βδελυγμίας.
Έτσι είναι ο καπιταλισμός. Μια εταιρεία βγάζει κέρδος, σπέρνοντας γύρω της
ανεργία, μιζέρια και καταστροφή. Η καταστροφή του περιβάλλοντος στη
Χαλκιδική, το διώξιμο των αγροτών από τη γη τους, η οποία θα πρέπει να
γίνει παραμάγαζο των ορυχείων, η εξαφάνιση της πανίδας και της χλωρίδας
εξαιτίας του τρόπου που εξορύσσουν το χρυσό οι πολυεθνικές, η ακύρωση
της περιοχής ως τουριστικού προορισμού, η μετανάστευση ακόμα
περισσότερων κατοίκων των γύρω χωριών, είναι το τίμημα αυτού του είδους
ανάπτυξης. Της ανάπτυξης στο όνομα του επιχειρηματικού κέρδους, για το
επιχειρηματικό κέρδος και μόνο όσο θα υπάρχει το κέρδος αυτό. Στην
προκειμένη περίπτωση τα πάντα μαραζώνουν γύρω από μια εταιρεία που
λειτουργεί ως ρουφήχτρα ολόκληρης της περιοχής. Το ότι σε ένα τέτοιο
φόντο προκύπτουν και μερικές δεκάδες θέσεις εργασίας, είναι ολοφάνερο
ότι δεν ισοφαρίζει με τίποτα το μέγεθος της καταστροφής.
Οι
τελάληδες του κέρδους και της επιχειρηματικότητας είναι οι τελευταίοι
που μπορούν να μιλάνε για ανάπτυξη. Τα χαΐρια αυτού του είδους της
ανάπτυξης, της καπιταλιστικής, ο λαός τα γεύεται μέσα από τις
πολυεπίπεδες και επώδυνες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Είχανε
θέσει, υποτίθεται, τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, στο διά ταύτα όμως
εκείνοι άρπαξαν κάποιες εκατοντάδες δισεκατομμύρια, ενώ εκατοντάδες
χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης πτώχευσης. Ας το
πάρουμε όλοι μας χαμπάρι: Δεν υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη με
ξεκληρισμένους αγρότες και αγροτική παραγωγή παραδομένη στο κεφάλαιο, με
ανεργία, με εργοστάσια κλειστά, με επιχειρηματίες χωμένους στην Υγεία
και την Παιδεία, με τα μέσα παραγωγής να ανήκουν σε ιδιώτες και να
ανεβοκατεβαίνουν οι διακόπτες με βάση το κέρδος που αυτοί επιδιώκουν.
Άλλου είδους ανάπτυξη χρειάζονται ο λαός και ο τόπος. Πρώτα και κύρια μια
ανάπτυξη που βάσει σχεδίου θα παίρνει υπόψη και θα προτάσσει τις ανάγκες
του λαού, που θα αναπτύσσει την αγροκτηνοτροφική παραγωγή, που θα
εντάσσει τα κοινωνικοποιημένα ορυχεία και τον ορυκτό πλούτο στην
υπηρεσία της κοινωνίας με απόλυτη προστασία του περιβάλλοντος και των
δραστηριοτήτων στην εγγύτερη περιοχή, ανάπτυξη που θα αξιοποιεί το
σύνολο των κοινωνικοποιημένων παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα και κύρια το
100% των εργαζομένων, ανάπτυξη με ορθολογική κατανομή του συνόλου των
πόρων και των εφεδρειών της κοινωνίας, ώστε κάθε οικονομική
δραστηριότητα να είναι ενταγμένη στα πλαίσια των αναλογιών που θα
καθορίζονται από την ικανοποίηση των αναγκών ολόκληρου του πληθυσμού.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΩΝ
