..τι
να γράψω σε μια χώρα ευλογημένη από το δημιουργό, τη φύση, το σύμπαν ,
όπως θέλετε πείτε το, που τη σκεπάζει ένας απίστευτος ουρανός, που τη
χαϊδεύει μια απίθανη θάλασσα, γεμάτη από αρώματα από τη μια άκρη ως την
άλλη, θησαυρούς που και μόνο να τους χαζεύεις νιώθεις δέος.. μια μικρή
γωνιά του πλανήτη που θα μπορούσε να διεκδικήσει άνετα το τίτλο του
παραδείσου..ένας παράδεισος όμως, που ανήκει,
σ΄ενα παγκόσμιο παρανοίκό σύστημα τάξης των πραγμάτων που δεν έχει
φτιαχτεί ούτε με γνώμονα την ομορφιά, ούτε τον έρωτα, ούτε την αγάπη,
ούτε το δέος της συνειδητοποίησης πως η ζωή είναι ένα υπέροχο δώρο που
πρέπει κανείς να την απολαύσει μέχρι τέλους.. Γιατί είμαστε έτσι? Γιατί
δεν μπορούμε να απολαύσουμε αυτό το θαύμα? Γιατί αυτό το θαύμα είναι
κρυμμένο βαθιά, κάτω από μια μάζα κανόνων, απειλών, υποδείξεων, εντολών,
τρομοκρατίας, τιμωρίας, που επιμένει σαδιστικά να ονομάζεται
πολιτισμός, πρόοδος, ανάπτυξη παρασέρνοντας στη παράνοια, τη δυστυχία,
τη κατάθλιψη, την απελπισία δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στο πλανήτη,
σε μια συνεχή υποβάθμιση αυτής της απόλαυσης σε δουλεία, στη χειρότερη
μορφή δουλείας. Εκείνου του είδους φυλακής που δεν μπορείς να
καταλάβεις ούτε πως μπήκες, ούτε