Από την ποιητική συλλογή του Γιώργου Βελλιανίτη (Γ΄Ενότητα)

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Μία συνάντηση δίνει απάντηση σε ερωτήματα. Μπορεί να δείξει μιά όποια λύση στα πρώτα βήματα. ΄Οταν τη θέλεις δε λογαριάζεις τα όποια σύνορα. ΄Εχει ενδιαφέρον. Δρόμο ανοίγει μέσα στο σήμερα. Κάποια συνάντηση χωρίς απάντηση κρύβει παγίδα. Είναι φορές πούρχεται λές, η καταιγίδα. ΄Οπως καί νάχει είναι μιά μάχη. Δίνει ελπίδα. Πειραιάς Οκτώβριος 1999 Γεώργιος Βελλιανίτης -------- (( ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ)) Ο ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗΣ Θυμάμαι από μικρό παιδί ακόμα, μέσ' στη ζωή προτίμησες την τιμή καί τον κόπο. Δεν εβρέθηκε ποτέ ούτ' ένα στόμα που να μην πεί γιά σένα καλό λόγο. Σε ξένα χέρια από τότε δούλεψες λίγο ψωμί, μία υπόληψη να κερδίσεις. Βρήκες χίλια δυό εμπόδια. Επάλεψες, τίμια, υπερήφανα, σαν καλός άνθρωπος να ζήσεις. Bρέθηκες αρκετές φορές χωρίς στοργή. Αντίκρυσες πολλών ασυνειδήτων την οργή, μα πάντα στάθηκες στο λόγο σου πιστός. Από τη στάση σου έφεγγε της ευπρεπείας φώς! Πολλούς ανθρώπους γνώρισες καί έμαθες πολλά. ΄Αλλους καλούς, άλλους κακούς, σαν λέγομε ξύλα στραβά. ΄Ολα τα εμπόδια μ' υπομονή προσπέρασες. Σούδωσ' η τύχη άχυρα. Καί σύ της χαμογέλασες ! Με καλωσύνη στην καρδιά επροχωρούσες. Με τόσες πίκρες, βάσανα, τα πάντα προσπερνούσες. Να φτάσεις κεί, ώς της ψυχής το μεγαλείο, που τόσο λίγοι φτάνουνε απ' της ζωής το μεταλλείο ! Συνέχισες το δρόμο σου, μ' αγάπη, καλωσύνη. Δεν έδειχνες βαρειά καρδιά, ούτ' άσχημη βιασύνη. ΄Ηθελες πάντοτε να δίνεις σ' όλους τη χαρά, που τόσο λίγοι ξέρουνε να δίνουνε χωρίς παρά. Από νωρίς του κόσμου την εκτίμηση, την έλαβες χωρίς ποτέ να δείξεις περηφάνεια. ΄Ηθελες να προσφέρεις σ' όλους την αγάπη, μιά που αυτήν σου στέρησε η τρομερή ορφάνεια. Με τη βοήθεια του Θεού μαζί σου, οφέλη από τους κόπους σου απέκτησες πολλά. Καί με το χαρακτήρα σου λές στον κόσμο "θυμίσου". Εγώ σου φέρνομαι καλά κι ας φέρθηκες σκληρά ! Τράβα το δρόμο σου παιδί μου τιμημένο, σ' όλους τους άλλους δίνοντας παράδειγμα λαμπρό. ΄Οπου κι άν βρίσκεσαι, πάντα Kαλή σου ΄Ωρα. Τέτοιους ανθρώπους λαχταρά να έχει κάθε Χώρα ! Πειραιάς Ιούλιος 1972 Γιώργος Βελλιανίτης -------- Ο    ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟΣ Θυμάμαι,  φέρθηκε  με  περιφρόνηση, αφού  όπως  αποδείχθηκε,  του  έλειπε  η  φρόνηση. Τον  είδα  το  μεσημεράκι την  Κυριακή  μέσα  στο  δρόμο, καθώς  ο  ήλιος  έκαιγε  πολύ. Φάνηκε  αλλοιώτικος,  απογοητευμένος, τελείως  άβουλος  καί  κουρασμένος. Μου  είπε «γειά  χαρά,  τι  κάνεις». Απάντησα «καλά»,  αλλά  απόρρησα. ΄Εστω  κιάν  άσχημα  είχε  φερθεί, ποτέ  δεν  το  περίμενα. Δε  φανταζόμουν  πως  θα  τιμωρείτο  τόσο  σύντομα, γιατί  στο  βάθος  δεν  το  ήθελα τόσο  βαρειά  να  πληγωθεί. Τον  είχα  πάντως  λυπηθεί, μα  δεν  μπορώ  να  πώ  πως  τον  συγχώρεσα. Ήτανε  άνθρωπος  χωρίς  ψυχή, χωρίς  χαμόγελο  καί  ενθουσιασμό. ΄Ηθελε   τη  χαρά.  Εκυνηγούσε το  κάθε  τί  γιά  να  τη  βρεί. Τα  πάντα  γύρω  του  επιθυμούσε. Στο  τέλος  όμως  χάθηκε  μές΄ στη  σιωπή. Καί  να  σκεφθεί  κανείς, είχαν  οι  δρόμοι  μας  συναντηθεί. Είμαστε  φίλοι  τότε,  ας  πούμε, γιατί  έχθρα  του  μάθαιναν,  οι  ίδιοι  του  οι  γονείς (!) Μα  σαν  παιδιά, μας  γλυκοκοίταξε  κάποια  μικρή, κι  έπεσε  ζήλεια  στην  καρδιά που  εκείνος  δεν  την   άντεξε. Γιατί  δεν  είχε  μέσα  του  ψυχή. Νάτονε  τώρα. ΄Αχαρος,  μονάχος ! Πού  είναι  κείνη  η  εποχή, τότε  που  νόμιζε  τη  μοίρα  πως  κρατεί καί  φάνταζε  σαν  γρανιτένιος  βράχος ! …. Πειραιάς  Μάϊος 1972 Γεώργιος  Βελλιανίτης -------- ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΑΥΤΟ  ΤΟ  ΚΑΤΙ Αυτό  το  κάτι πούχει  κανείς μέσ’  στην  ψυχή  του είναι  το  είναι  του είν’  ο  εαυτός  του είν’  η  ζωή  του. Που  τον  παιδεύει και  δεν  το  βρίσκει, γιατί  ούτ’  ο  ίδιος συχνά  γνωρίζει. Κείνο  που   θάθελε, κείνο  ζητάει. Όπως  το  θέλει. Κιάν  δεν  το  εύρει τονε  παιδεύει. Κανείς  δεν  ξέρει τι ‘ναι, πού  βρίσκεται. Είτε  στα  πλούτη, είτε  στη  δόξα. Είναι  κρυμμένο μέσ’  στην  ψυχή. Μέσα  στο «είναι» του  χαρακτήρα. ΄Αμα  το  βρεί, τότε  μπορεί νάβρ’  η  ψυχή την  αγαλίαση. Δεν  είν’  ο  πλούτος ούτε  η  δόξα. Δεν  είν’  η  αγάπη ή  η  μοναξιά. Είν’  όλ’  αυτά. Και  το  καθένα, όπως  θα  τόθελε κείνος  που  ψάχνει. Συνήθως  όμως ούτε  ο  ίδιος καταλαβαίνει, κι  έτσι  βαραίνει. Μένει  για  πάντα εκεί  κρυμμένο και  περιμένει, λές  ριζωμένο. ΄Όταν  συμβεί ο  έξω  κόσμος νάναι  το  ίδιο μ΄ αυτό  το  «κάτι», Σα  συμμετρία. ΄Ενας  καθρέφτης με  μόνο  σύνδεσμο αυτόν  τον   ίδιο, τότε  ξεσπάει και  γαληνεύει. Αλλοιώς  θεριεύει και  κυριεύει, τον  κάθε  άνθρωπο οπού  το  έχει. Και  είν’  ανάλογο της  ίδιας  του  ζωής! … Πειραιάς Ιανουάριος 1976 Γεώργιος  Βελλιανίτης -------- ΚΑΠΟΙΟ   ΜΕΡΑΚΙ Μέσ’  στη  φουρτούνα,  μέσα  στο  πέλαγο σαν  μια  σταγόνα,  μικρό  σημαδάκι, όσο  ερχότανε,  τόσο  μεγάλωνε, μέσα  στα  κύματ’  άσπρο  καραβάκι. Μικρό  παιδί  στου  χειμώνα  την  παγωνιά, κοίταζα  το  καράβι  από  κάποια  πλαγιά, σαν  έφτανε  στον  όρμο  κι  όταν  αναχωρούσε, με  το  γνωστό  του  σφύριγμα  με  αποχαιρετούσε. Το  έβλεπα  σαν  έστεκε  να  περιμένει νάρθουν  οι  βαρκούλες  να  το  καλοσωρίσουν. ΄Ηταν  όμορφο,  κάτασπρο  σαν  περιστέρι. Τη  σκέψη  μου  έπαιρνε,  αλλού  να  την  πηγαίνει. «Γλάρο»  το  έλεγαν  το  καραβάκι, που  εταξίδευε  σε  θάλασσα  πλατειά. ΄Ηταν  για  μένανε  κάποιο  μεράκι το  να  με  πάει  μακρυά  στην  ξενητειά. Χρόνια   τ’ αγνάντευα.  Κι  ωνειρευόμουν. ΄Ισως  κάποτε,  κάποια  μέρα  και  γώ, νάφευγ’  απ’  το  νησί  την  τύχη  μου  να βρώ. Δεν  ήταν  όμως  εύκολο.  Γι  αυτό  αναρωτιώμουν. ΄Ωσπου  μία  μέρα,  κάποιο  πρωϊνό, πριν  να  βγεί   ο  ήλιος  στα  γνωστά  λαγκάδια, μπήκα  στο  καράβι  με  στόμα  στεγνό, με  θολό  το  βλέμμα  και  τη  σκέψη  άδεια. Βαρειά  η  καρδιά  από  τις  συγκινήσεις. Δώσε  της  Θεέ  μου  λίγο  κουράγιο, νάβρει  το  δρόμο  της,  να  ξεκινήσει, να  ξαποστάσει,  να  βρεί  μουράγιο. ΄Ετρεχαν  δάκρυα  από  τα  μάτια. Ράγισ’  η  καρδιά. ΄Εγινε  κομμάτια. Τρέχει  η  σκέψη  και  σχολιάζει κάθε  τι  γνώριμο.  Το  αγκαλιάζει. Ο  χωρισμός  είναι  πίκρα  μεγάλη έστω  κι  αν  θέλουμε  αλλού  να  πάμε. Γιατί  όταν  φεύγομε,  τότε  το  νοιώθουμε ότι  τον  τόπο  μας  πολύ  αγαπάμε. Είδα  τα  λαγκάδια  να  είναι  θλιμμένα. Πολλές  μέρες,  βράδυα,  δεν θα  δούν  εμένα. Μα  θάναι  τα  όνειρα  με  τούτα  δεμένα. Δεν  θα  τα  ξεχάσω  που  θάμαι  στα  ξένα. Κι  αυθόρμητα, ‘ πό  της  ψυχής  τα  βάθη, στο  νού  μου  έρχεται  μία  υπόσχεση. Κάτι  σαν  όρκος  έρχεται  να  ψυθιρίσω. Γρήγορα  στο  νησάκι  να  γυρίσω. Ναι!  Να  γυρίσω  με  πρώτη  ευκαιρία, που  θα  βρεθεί  μέσ’  στη  φτωχή  ζωή  μου. Μα  είναι  η  ζωή  κακοκαιρία, και  γώ  σκουπίδι  μέσ’  στην  τρικυμία. Πάει  πιά,   πολύς  χρόνος  από  τότε. ΄Όταν  το  σκέφτομαι,  δακρύζω  πότε  πότε. Είναι  πλανεύτρα  η  ξενητειά  κι  αποκοιμάει. Μα  η  επιθυμία  μου,  πάντοτε  ξαγρυπνάει. Γρήγορα  στο  νησάκι  θα  γυρίσω, το  κάθε  τι  μ’  ευλάβεια  να  προσκυνήσω, το πράσινο με  το  γαλάζιο  φώς  του  ν’  αγναντέψω, κι  άλλο  καλύτερο  ποτέ,  να  μη  γυρέψω ! ……… Πειραιάς  Δεκέμβριος 1972 Γεώργιος  Βελλιανίτης -------- ΕΚΡΙΘΕΝ  ΑΡΜΟΔΙΩΣ,   ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ    ΣΤΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ  ΤΗΣ   (ΔΕΕΛ) ΔΙΕΘΝΟΥΣ  ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ  ΓΙΑ  ΤΟ   ΔΙΕΘΝΗ                 ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ  ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ 2004. ΞΕΝΗΤΕΜΜΕΝΑ   ΝΕΙΑΤΑ ΄Ανθη  της  λεβεντιάς, σπαρμένα σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα. Αγναντεύουν  με  τα  μάτια  της  ψυχής, κάθε  Φώς,  κάθε  Λημέρι,  κάθε  Χρώμα, το  κάθε  τι,  απ΄ της  μάννας  γής, το ΄Αγιο   Χώμα. ΄Ανθη  της  λεβεντιάς, της  πατρίδας  καμάρια, της  νοσταλγίας  θύματα. Με  γενναία  καρδιά που  έχουν  μόνο  τα  λιοντάρια, με  βαρειά  βήματα, προχωρούν  ενάντια προς  της  σκληρής  ζωής τα  κύματα. Ξενητεμμένα  νειάτα, που  ο  τόπος  τους να  τα  κρατήσει δεν  μπορούσε. ΄Εβλεπε  το  αετίσιο  βλέμμα  τους και  απορούσε. Βλέμμα  γεμάτ΄ ανησυχία  και  πεποίθηση, πούβλεπε   τόσο  μακρυά και  όλα  ήθελε να  τα  θωρούσε. Χώρος  απλός,  τόπος   μικρός για  λεβεντιάς  κλωνάρια. ΄Εβλεπε  αυτός  τον  πόνο  τους και  στέναζε. ΄Οση  συγκίνηση  κιάν  πρόσφερε, το  ήξερε. Πως  κάποτε  θα  φεύγανε και  νηές  και  παλληκάρια. Κάποιο  σπιτάκι  φτωχικό για  χρόνια  θάμενε  κλειστό, χωρίς  χαμόγελο  ή  τραγούδι. ΄Αδειο  από  γέλια  και  χαρές, από  ωραίες  αγκαλιές, χωρίς  ένα  λουλούδι. Φύγανε  πολλά  χρόνια  τα  παιδιά για  να  προκόψουνε  στη  ξενητειά, που  τόσο  ξέρει  να  πλανεύει. Κι  έρχεται  η  πίκρα  η  αλμυρή, φουντώνει  μέσα  στην  ψυχή σα  θάλασσα, οπού  ποτέ  δε  γαληνεύει. Είδανε  τόπους  τα  παιδιά. Πήγανε  τόσο  μακρυά, ο  Κόσμος  φάνηκε  μικρός. Σα  νάναι  άδειος.  Και  φτωχός ! ΄Εστω !  Κιάν  πέτυχαν  αυτά, η  νοσταλγία  την  καρδιά την  έκανε  κομμάτια. Και  βλέπουν  το  μικρό  χωριό κάθε  στιγμή,  κάθε  λεπτό, με  της  ψυχής  τα  μάτια. Τη  σκέψη  αυτή  του  γυρισμού, την  έχουνε  συχνά  στο  νού και  η  καρδιά  ραγίζει. Τα  μάτια  τους  βουρκώνουνε, τα  δάκρυά  τους  τρέχουνε σαν  ποταμάκι  του  βουνού, που  αργεί  να  σταματήσει. Κι  όταν,  μετά  από  καιρό, η  σκληρή  μοίρα  το  θελήσει, να  έρθουνε  πολλών  χρονών απ΄ της  ζωής  το  άθλιο  μεθύσι, γυρίζοντας  στο  σπίτι  το  παληό με  κάποιο  άσπρο  καραβάκι που  πάει  για  το  νησιώτικο  χωριό, Τρέχουν  να  τ' απαντήσουνε χίλιες  δυό  αναμνήσεις. Στο  δρόμο  τα  προφταίνουνε σωρό  από  συγκινήσεις. Αγάπες,  πίκρες  και  χαρές. Κι  όλα  αυτά,  λές  κι  ήταν   χτές. Πως  όλα  αυτά  τα  χρόνια  δεν  περάσανε. Λές  και  δεν  έζησαν  άλλες  στιγμές ! Και  φτάνοντας  στο  μονοπάτι  το  γνωστό, σαν  φαίνεται  το  σπίτι  το  παληό, από  το  δάκρυ,  θολώνει το  μάτι, που  έχει  να  το  δεί  τόσον   καιρό ! Κάθε  γωνιά  μιλάει  βήμα – βήμα. Λέει το  κάθε  τι  και  αντηχεί : Τι  να  το  κάνεις  όσο  έχεις  χρήμα, αφού  δώ  πάνω  άφησες  για  πάντα  την ψυχή ! ΄Ανθη  της  λεβεντιάς  σπαρμένα, σ΄ όλα  της  γής  τα  πέρατα. Αγναντεύουν  το  μικρό  χωριό κάθε  στιγμή  κάθε  λεπτό με  της  ψυχής  τα  μάτια, κι  η  νοσταλγία  την  καρδιά την  έκανε  κομμάτια ! …….. Παξοί  Ιούλιος 1972 Γεώργιος  Βελλιανίτης -------- ΤΑΞΙΔΙ Φεύγουν  τα  καράβια δακρύζουνε  μάτια καρδιές  που   ραγίζουνε μαντήλια  ανεμίζουνε. Φεύγει  το  καράβι παίρνει  την  αγάπη κι  αρχίζει  ο  σκληρός χωρισμός καί  το  δάκρυ. Να  γυρίσεις  πίσω. Θα  σε  περιμένω. Τα  χείλη  να  φιλήσω μ'  ένα  θερμό  φιλί προσμένω. ΄Οταν  γυρίσεις  πίσω θα  σε  περιμένω. Κι  εκεί  στα  ξένα, εκεί  στα  ξένα  μακρυά, να  μην ξεχάσεις μιά  φτωχή  καρδιά οπού  γιά  σένανε γιά  σένανε χαρούμενα  χτυπά ! Λίγα  λουλούδια ! Λουλούδια  ρίχνω  στο  γιαλό. Ανθόσπαρτος  ο  δρόμος  σου. Πήγαινε   στο   καλό ! Χίος Ιούνιος 1968 Γεώργιος  Βελλιανίτης -------- Γ  Α  Μ  Ο  Σ Δυό  άσπρα  περιστέρια σε  κάποιο  ερημοκλήσι ευχή  κάναν  στ'  αστέρια η  αγάπη  τους  ν'  ανθίσει. Ν'  ανθίσει  να  ομορφήνει τη  γή,  τον  ουρανό κι  ο  γάμος  τους  να  γίνει κεί  κάποιο  δειλινό. ΄Ωσπου  το   μεσημέρι μιάς  Κυριακής  Μαγιού, ακούστηκε  στ'  αγέρι η  ηχώ  του  ρολογιού. ΄Ηρθαν  τα  περιστέρια με  άσπρη  φορεσιά να  ενώσουνε  τα  χέρια σ'  αυτή  την  εκκλησιά. Πετώντας  σ'  ένα  άρμα με  δυνατά  φτερά, οι  δυό  τους  ήταν  χάρμα. αστράφτανε  χαρά. Κοιτούσανε  οι  γλάροι χωρίς  να  λέν'  μιλιά. Πετούσανε  με  χάρη προς  την  ακρογιαλιά. Ο αγέρας  εφυσούσε χαρούμενος  κι  αυτός. Ο  ήλιος  εγελούσε με  το  γλυκό  του  φώς. Εστείλαν  τα  τριγώνια τα  δώρα  με  φιλιά. Τραγούδια  με  τ'  αηδόνια σε   μιά  ζεστή  αγκαλιά. Να  ζήσουν  να  ευτυχήσουν σε  όλη  τη  ζωή  τους. Τη  στέψη  όσοι  τιμήσουν είν'  ο  Θεός  μαζί  τους. Πειραιάς Μάϊος 1999 Γεώργιος   Βελλιανίτης --------- TO  ΠΡΩΤΟ  ΓΡΑΜΜΑ Είδα  έξω  κεί  στο  δρόμο το  Νίκο  τον ταχυδρόμο λέγοντας  σε  με  συνάμα: Κύριε,  έχετ’  ένα  γράμμα. Έρχεται  από  την πόλη που  ξενητευτήκαν  όλοι. Τόγραψε  ένα  παιδάκι. Σας  το  στέλνει  με  φιλάκι. Το πήρα. Του είπα «γειά». Θα  το  πάω  στη  γιαγιά γιατί  γράφει   τόνομά  της. Της  το  στέλνει  η  εγγονιά  της. Έχει  γράμματα  ωραία τα  ονόματα  παρέα γραμματόσημα  πολλά και κλεισμένο  για  καλά. Είν΄ αυτό  το  πρώτο  γράμμα αλλά  είναι  άλλο  πράμμα. Τώρα  πάει  στο σχολείο. Είναι  σκέτο  μεγαλείο ! Πειραιάς  Ιούνιος  1999 Γεώργιος  Βελλιανίτης --------- ΠΑΙΔΙΚΗ   ΟΠΤΑΣΙΑ Γλυκόλαλες  καμπάνες, ολόασπρες  λαμπάδες, ηχούσαν  καί  φωτίζαν τη  νύχτα  την  πλατειά. ΄Ενα  Φώς  μές΄ στην  ψυχή  μου φώτισε  το  σκοτάδι  της  βαρειάς της  λύπης  που  με  σκέπαζε εκείνη  τη  βραδειά. Μεσάνυχτα.  Απρίλης. Απρίλης  δροσερός. Σκέπη  πλατειά.  Μεγάλη. Μ’  αστέρια  ο  ουρανός. Της  Ανάστασης  η  Χάρη, έλαμψε  στην  εκκλησιά. Της  καρδιάς   μου  το  σκοτάδι χάθηκε  στην  ερημιά. Μυρωμένος  ο  αέρας. Ευωδιά  απ’  το  λιβάνι. Λές  και  ήμουν  στα  ουράνια. Σ’  ένα  θεϊκό  λιβάδι. Ξάφνου,  στη  λάμψη  των  κεριών, είδα  δυό  μάτια  φωτεινά. Εμοιαζαν  σαν  αγγέλου. Δυό  μάτια  γελαστά. Σκίρτησα  στο  αντίκρυσμά  τους. Φοβήθηκα  την  ομορφιά. Μορφή  γλυκειά,  ήταν  αλήθεια, ή  μήπως  πλάνο  όραμα ; ΄Ενα  χαμόγελο  στα  χείλη ! Μία  βελούδινη  φωνή. Χρόνια  Πολλά !  Χριστός  Ανέστη ! είπαν  με  ηχώ  τραγουδιστή. Χρόνια  Πολλά !  Χριστός  Ανέστη ! είπα  κι  εγώ  εκπληκτικός. ΄Ημουνα  σα  μαρμαρωμένος, μα  κατά  βάθος  χαρωπός. ΄Ηρθ’  η  αυγή  η  μυρωμένη. ΄Ενοιωθα  μιά  κρυφή  χαρά, μαζί  με  μιάν  ανησυχία. Αλήθεια.  Πρώτη  μου  φορά ! Αναρωτήθηκα,  τί  είχα. Τί  έπαθα.  Μα  πώς  εγώ, τέτοια  παράξενη  συνήθεια έτυχε  τώρα  να  τη  βρώ. ΄Αρα, τί  μ’  έκανε  να  νοιώσω την  αίσθηση  την  τωρινή, προσπάθησα  ν’  ανακαλύψω με  μυστηριώδη  προσοχή. Σε  μιά  στιγμή  ξεχάστηκα ! Είδα  μπροστά  μου  δύο  μάτια. Μου  χαμογέλασαν!  Τα  είδα! Μούκαναν  την  καρδιά  κομμάτια. Θυμήθηκα  με  νοσταλγία. Ερρίγησαν  τα  σωτικά. Δίψα  καυτή  σαν  την  αλμύρα άναψε  φλόγα  στην  καρδιά. Θυμήθηκα  το  πρόσωπό της. Την  ομορφιά  της  την  απλή. Ποιά  είναι  όμως  η  Ωραία η  Ζωγραφιά  η  γελαστή ; Είμαι   λοιπόν  ερωτευμένος ! ΄Εχω  χαρά.  Αλλά  γιατί, νάχω  μαζί  ανησυχία ; Ν’  ανησυχώ  τάχα,  γιατί ; Μήπως  ο ΄Ερωτας  δεν  είναι κάτι  ωραίο,  ποθητό ; Μήπως  κακό  άρα  γε  είναι, ή  όνειρο  αγαπητό ; Γεώργιος  Βελλιανίτης Προηγούμενο                                                                                                    Επόμενο