Έτσι νικάνε το εμπάργκο μέσα από δυσκολίες και στερήσεις οι Κουβανοί αθλητές και καλλιτέχνες αγωνιστές

---

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης

Ο πολιτισμός και ο αθλητισμός είναι δύο τομείς που επίσης πλήττονται σοβαρά από τον αποκλεισμό.
Όταν η Yarisley Silva άρχισε να προπονείται, συνήθως το έκανε με προσγείωση στο πριονίδι επειδή δεν υπήρχαν στρώματα.
Έγινε αργυρή Ολυμπιονίκης, η πρώτη γυναίκα της Λατινικής Αμερικής στο άλμα επί κοντώ.
Η Omara Durand πολλές φορές προπονήθηκε χωρίς παπούτσια και βατήρες εκκίνησης. Μερικές φορές πρέπει να το κάνει και τώρα χωρίς βατήρα.

Είναι παραολυμπιακή πρωταθλήτρια στις τάξεις Τ-12 και Τ-13 για αθλητές με μειωμένη όραση και κατέχει και το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα με 11.40. Θεωρείται κορυφαία την τελευταία δεκαετία στις τάξεις της.

Η Erisibel Miranda έμαθε να παίζει σκάκι σε αίθουσες όπου τα παιδιά έπαιζαν εκ περιτροπής με τις λίγες διαθέσιμες σκακιέρες . Σήμερα είναι διεθνής προπονήτρια στο σκάκι και κέρδισε το εθνικό πρωτάθλημα το 2017.

Ο Κουβανός καλλιτέχνης ζωγράφος Liang Dominguez Fong επιστρέφει μετά από κάθε ταξίδι εργασίας στο εξωτερικό με πινέλα και καμβάδες. Στην Κούβα, δεν μπορεί να τα βρει. Στην φωτογραφία “Το φυλαχτό” πίνακας του ζωγράφου.
Η πρώτη γυναίκα που αποφοίτησε μαέστρος στη χώρα, η Zenaida Romeu, χρησιμοποιεί μεταχειρισμένες χορδές βιολιού από αυτές που απορρίπτονται σε άλλες χώρες.
Η σολίστ Denise Hernandez της Ορχήστρας Guido Lopez–Gavilan, έμαθε να παίζει τσέλο με “μόνο ένα ραβδί”, επειδή δεν υπήρχαν δοξάρια.

Όταν τελικά πήρε στα χέρια της ένα, έπρεπε να περπατήσει κάθε μέρα μεγάλη απόσταση μεταξύ του σπιτιού της και της αίθουσας συναυλιών, επειδή δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου λεωφορεία λόγω έλλειψης καυσίμων.
Κατά την τελευταία περίοδο η Cubadeportes (Η κρατική αθλητική εταιρεία της Κούβας) έχει βρεθεί όλο και πιο δύσκολη θέση να εισάγει αθλητικό εξοπλισμό από βορειοαμερικανικές μάρκες.

Πολλοί από αυτούς τους εξοπλισμούς είναι υποχρεωτικοί σύμφωνα με τους κανόνες των διεθνών ομοσπονδιών. Οι ίδιες δυσκολίες ισχύουν και για τον πολιτισμό όπου οι νέες χορδές, τα παπούτσια μπαλέτου, οι στολές ή οι καμβάδες είναι πολυτέλεια.
Αυτές τις δυσκολίες παλεύουν οι Κουβανοί με επιτυχίες σε όλους τους τομείς και στην καθημερινότητα.

Όταν κάποτε ρώτησα έναν Κουβανό ξεναγό γιατί τα τόσο ωραία κτήρια στην παλιά Αβάνα δεν είναι φρεσκοβαμμένα, μου απάντησε:
“ Η Κούβα δεν έχει αναπτυγμένη βιομηχανία χρωμάτων. Πρέπει να εισάγουμε αρκετά από αυτά. Το συγκεκριμένο το έχουμε εντοπίσει στην Πορτογαλία. Η Πορτογαλία δεν μπορεί να μας το πουλήσει λόγω του εμπάργκο.

Πρέπει να το παραγγείλει το Βιετνάμ, να το αγοράσει για λογαριασμό μας και εμείς να το αγοράσουμε από το Βιετνάμ. Η τιμή του έχει πια τριπλασιαστεί παρόλο που το Βιετνάμ δεν βγάζει τίποτε από αυτό. Αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν”.

“Η αναγκαιότητα γεννά δίδυμα. Δεν είναι δυνατόν να σχηματίσουμε μια πραγματική ιδέα της Κουβανικής Επανάστασης χωρίς να κατανοήσουμε πώς αυτή η νέα διορατικότητα σφυρηλατήθηκε την πρώτη νύχτα του αποκλεισμού”, δήλωσε ο ο Κολομβιανός νομπελίστας Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες μετά το ταξίδι του στην Κούβα.

Πηγή: Σουηδοκουβανικός Σύλλογος

atexnos.gr