Η Ελένη Περινού στο ekriti.gr: "Ευγνωμονώ το Θεό που με έφερε στην Κρήτη"

---

Έχοντας βρει το προσωπικό της καταφύγιο στην Κρήτη, τη δεύτερη πατρίδα της όπως λέει, η κ. Ελένη Περινού, αποκαλύπτεται στο ekriti.gr.
Μιλά για τα πράγματα και τις καταστάσεις που την εμπνέουν και την ωθούν για να εκφραστεί μέσα από τα βιβλία, τα τραγούδια και τα ποιήματά της.
Προσωπικότητα πολυσχιδής, αλλά ταυτόχρονα απλή και προσιτή, η Ελένη Περινού, επιχειρεί μέσα από τις προτάσεις της προς τους συνανθρώπους της να φωτίσει πτυχές της προσωπικότητας και να απαντήσει σε διλήμματα, με τα οποία έχουμε έρθει αντιμέτωποι όλοι.

Αφορμή για την συνέντευξη στο ekriti.gr αποτελεί η παρουσίαση της νέας συγγραφικής της πρότασης με τίτλο «Ε, και;», η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 15 Νοεμβρίου, στο Ηράκλειο, στο Πολύκεντρο Νεολαίας.

Συνέντευξη στον Ανδρέα Κριτσωτάκη

Με το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Ε, και;» - τη νέα συγγραφική σας πρόταση - μας δίνετε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε μέσα από τον έρωτα δύο ανθρώπων σε έναν κόσμο γεμάτο συναισθήματα. Μια ιστορία βγαλμένη μέσα από τη ζωή και τα παιχνίδια της Μοίρας. Έμπνευση σας είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι και το απρόβλεπτο της καθημερινότητας τους;

«Η έμπνευση έρχεται εκ των έσω, ξαφνικά, και με έναν τρόπο σε ωθεί να δράσεις. Δεν είναι κάτι που προκύπτει από διανοητικούς υπολογισμούς και αλγεβρικές πράξεις. Είναι πηγαία και μυστηριώδης. Σαφώς και οι άνθρωποι ζούμε ο καθένας τη δική του ιστορία με πολλές διαφορές και διαφορετικότητες, αλλά και ομοιότητες.

Τα συναισθήματα για παράδειγμα είναι κοινά για όλους μας. Η χαρά, η λύπη, ο φόβος, η απογοήτευση, ο θυμός, η αγάπη. Ωστόσο η γνώση δεν είναι κάτι μονόπλευρα διανοητικό. Το βίωμα είναι εκείνο που κάνει τη γνώση κατάκτηση. Αυτό που βλέπω και γνωρίζω μέσα από τη δουλειά μου, είναι πως οι ιστορίες των ανθρώπων έχουν κοινή ρίζα. Τις καταβολές μας, τις καταγραφές μας. Είναι το κύριο σημείο που με οδήγησε να γράψω αυτό το βιβλίο. Οι αρχές μας, οι αξίες μας, παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στο ξετύλιγμα της μοίρας μας. Μόνο που εμείς τις περισσότερες φορές, δεν έχουμε επίγνωση αυτών των καταγραφών.

 Έτσι, όταν πονάμε και υποφέρουμε, αυτό συνήθως γίνεται εξαιτίας ασυνείδητων κινήσεων, που προέρχονται είτε από εμπλοκές στο οικογενειακό μας σύστημα, είτε από λανθασμένες συνδέσεις και ερμηνείες σε ατομικό επίπεδο. Μέσα από την ψυχοθεραπεία τα κομμάτια του «παζλ», σκορπίζονται πάνω στο τραπέζι και αρχίζουμε να συνθέτουμε την εικόνα, αντιλαμβανόμενοι πως επιτέλους υπάρχει ένα νόημα σε όλο αυτό το «πανηγύρι» που ζούμε. Δεν είμαι σίγουρη λοιπόν, ότι τα απρόβλεπτα γεγονότα που έρχονται στη ζωή μας, είναι εντελώς τυχαία. Ο στόχος της ψυχοθεραπείας είναι να βρούμε τον εαυτό μας, να μάθουμε πως έχουμε επιλογές και δύναμη ψυχής και δεν είμαστε απλά έρμαια της τύχης.

Επαναλαμβανόμενα σενάρια που έρχονται και ξανάρχονται στη ζωή μας, έχουν συνήθως τη βάση τους σε μια διανοητική κατασκευή που έχει εγκατασταθεί στο μυαλό μας και μας ωθεί να βρισκόμαστε συνεχώς απέναντι στην αποτυχία,  στην ατυχία ή στη δυστυχία. Κι άλλες φορές αντιστρόφως ανάλογα, στην επιτυχία και στην ικανοποίηση. Εξαρτάται πώς το ερμηνεύει ο καθένας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που πολλές φορές επιτρέπουμε στους άλλους να μας φερθούν με αγένεια, ασέβεια, υποτίμηση. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, η έμπνευσή μου, έρχεται από τον συνάνθρωπο, αλλά κι από την δική μου προσωπική ιστορία που γράφεται μέσα από σημαίνοντα και σημαντικά πρόσωπα γύρω μου».

Σας αρέσει να εμβαθύνετε και να αναλύετε τις ζωές των άλλων, καταγράφοντας διαθέσεις, σκέψεις και ενέργειες. Τα βιβλία σας όμως - με έναν τρόπο - περιλαμβάνουν και ένα κομμάτι της δικής σας ζωής; 

«Αυτό είναι κάτι που μπορώ να σας διαβεβαιώσω. Περιλαμβάνουν μόνο δικά μου κομμάτια και ερμηνείες. Τι εννοώ; Μπορεί η ιστορία του βιβλίου να είναι φανταστική, αν και κάποια αποσπάσματα βασίζονται σε αληθινά περιστατικά, αλλά αφού εγώ την έχω γράψει, έχει περάσει μέσα από τα δικά μου «φίλτρα», οπότε σαφώς και περιλαμβάνει καθαρά δική μου αντίληψη και επεξεργασία. Τώρα, αν εννοείτε αυτοβιογραφικά κομμάτια, ναι, υπάρχουν μέσα στο βιβλίο, αν και είναι λίγα και διασκορπισμένα, κρυμμένα και μοιρασμένα μέσα στους ήρωες και στους ρόλους».

Βάζετε τους πρωταγωνιστές σας σε μια σειρά από διλήμματα για να ανακαλύψουν τη δική τους αλήθεια, πετυχαίνοντας όμως να βάλετε τους αναγνώστες μέσα από την ανάγνωση των βιβλίων σας να ανακαλύψουν και τις δικές τους αλήθειες. Είναι αυτός ένας από τους στόχους σας; 

«Κοιτάξτε. Για να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι, ό,τι κάνω το κάνω πρώτα για μένα. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό και απόλυτο, δεν είναι όμως. Σε πρώτη φάση, ό,τι κι αν κάνουμε αναφέρεται κυρίως στον εαυτό μας. Το κάνουμε για μας, εμείς νιώθουμε καλά, εμείς προσπαθούμε να καλύψουμε κάποιες ανάγκες μας και να νιώσουμε ικανοποίηση, πληρότητα και νόημα μέσα απ’ αυτό. Ακόμα κι όταν επικαλούμαστε ότι το κάνουμε για τους άλλους (π.χ. η μάνα λέει στο παιδί, για σένα το έκανα, για το δικό σου καλό, ή η γυναίκα λέει στον άντρα, εγώ εγκατέλειψα για σένα την καριέρα μου κ.λ.π) στην ουσία το κάνουμε για εμάς. Εμείς έχουμε την ανάγκη να φαινόμαστε «καλοί». Να νιώθουμε καλοί ακόμα κι αν αυτό απαιτεί «θυσίες».

Άρα σε πρώτη φάση, αυτό που κάνω το κάνω για μένα. Είναι δική μου ανάγκη, με κατακλύζει, με παρασύρει το να γράφω. Χάνω την αίσθηση του χρόνου, νιώθοντας πιο κοντά στον εαυτό μου και στην ψυχή μου. Από κει και πέρα, το μοίρασμα, είναι μια άλλη ιστορία. Όμορφη επίσης, αλλά άλλο πράγμα. Το μοίρασμα έχει δώρα εξαίσια. Ειδικά όταν ο άλλος θέλει να πάρει, θέλει να έρθει σε επαφή μαζί σου και σιγά σιγά σε εμπιστεύεται, ξεκινάς να κάνεις μια ουσιαστική επαφή. Γιατί, όπως γράφω και στο βιβλίο, τι θα ήταν η ζωή, αν ζούσες σε έναν παράδεισο αλλά ήσουν μόνος…   Όταν ανακαλύπτεις μια δική σου αλήθεια, η δύναμη που είχε επενδυθεί για να την κρατάει κρυφή τόσα χρόνια, επιστρέφει σε σένα. Χαίρεσαι. Κι αυτή η χαρά που βιώνεις σε κάνει να θες να τη μοιραστείς. Αν εσείς γνωρίζετε κάτι που μπορεί να με βοηθήσει και το μοιραστείτε μαζί μου –εξυπακούεται πως έχω τη θέληση και τη διάθεση να σας ακούσω – αυτό είναι σπουδαίο.

Ξέρετε, έχω στο κομοδίνο μου κάποια βιβλία, που για μένα λειτουργούν σαν προσευχή. Διαβάζω ένα κομμάτι και αμέσως το συναίσθημά μου αλλάζει, νιώθω να παίρνω δύναμη και να φωτίζεται ο νους μου. Αν λοιπόν μπορεί έστω και λίγο, να σε βοηθήσει ένα βιβλίο να αισθανθείς πιο ήρεμος, να πάρεις μια στάλα δύναμη και να χαμογελάσεις, τι το καλύτερο; Απ’ αυτή τη σκοπιά, ναι, έχω αυτή την προσδοκία. Θέλω το βιβλίο μου να μπορεί να δώσει κατιτίς ευεργετικό».

Παιδαγωγός, Ψυχολόγος και Ψυχαναλύτρια, με σεμινάρια διαλογισμού και βαθιά γνώση για την ανθρώπινη προσωπικότητα και τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Πως αποφασίσατε να διοχετεύσετε την ενέργεια σας στη συγγραφή βιβλίων;

«Όχι, ψυχαναλύτρια δεν είμαι, παρόλο που έχω κάνει ψυχανάλυση τα πρώτα χρόνια των σπουδών μου. Είμαι ψυχοθεραπεύτρια με κύριο άξονα την ψυχοθεραπεία Gestalt. Τώρα, είναι  ασήκωτο και βαρύ φορτίο να δεχτώ πως έχω βαθιά γνώση της ανθρώπινης ψυχής. Μελετώ, δουλεύω, ακούω, μαθαίνω, ερευνώ ναι, αυτό μπορώ να το δεχτώ. Μέχρι εκεί. Προσπαθώ να κάνω αυτό που με προστάζει η ψυχή.  Να είμαι κοντά στον εαυτό μου και να προχωρώ στο δικό μου μονοπάτι.  Δεν τα καταφέρνω πάντα και ευτυχώς. Ευτυχώς, γιατί έχω ακόμα πολλά να μάθω και ευελπιστώ να είναι το ταξίδι όσο πιο μακρύ γίνεται. Ο γραπτός λόγος με έλκυε πάντα. Με καλούσε κι εγώ ακολουθούσα μαγεμένη σε δρόμους κι ουρανούς φωτεινούς, γεμάτους χρώματα κι αρώματα….

Θαυμάζω και εκστασιάζομαι όταν διαβάζω τους μεγάλους ποιητές και συγγραφείς μας, από τον Ελύτη μέχρι τον Γκάτσο κι από τον Παπαδιαμάντη μέχρι τον Καζαντζάκη. Αυτό που γράφεις δεν μπορείς να το πάρεις πίσω.  Έχει ευθύνη και σοβαρότητα. Ο γραπτός λόγος μένει, δεν είναι όπως τα λόγια του αέρα που σκορπάμε καθημερινά κι ύστερα τα παίρνουμε πίσω, ζητώντας ή όχι συγνώμη από τον άλλον που τα εισέπραξε. Δεν μπορείς να γράφεις πράγματα που μετά να αναιρέσεις. Κι αυτό με γοητεύει. Ύστερα δεν ήταν θέμα απόφασης. Θυμάμαι όταν πρωτοβρήκα αυτό το υπέροχο καταφύγιο - σε μια ηλικία λίγο πριν την εφηβεία ή τέλος πάντων κάπου εκεί κοντά - ένιωθα λύτρωση, νόημα. Έγραφα κι ύστερα τα διάβαζα. Άλλες φορές γελούσα κι άλλες έκλαιγα. Μα το πιο σημαντικό ήταν ότι αυτό με βοηθούσε να συνειδητοποιώ τι μου συνέβαινε.  Ήταν ο δικός μου χώρος, εκεί που κανένας δεν μπορούσε να μπει, να εισβάλλει, να κλέψει τις ιδέες και τις σκέψεις μου. Ήταν ο προσωπικός μου χώρος, όπου μπορούσα να εκφράσω τα μυστικά της ψυχής μου, αυτά που δεν θα μπορούσε να καταλάβει κανείς, ή που δεν θα τολμούσα ποτέ να τα πω στον άλλον».

Πέρα από τη συγγραφική σας δραστηριότητα, ασχολείστε με την ποίηση, τους στίχους και τα τραγούδια. Από που αντλείτε την έμπνευση σας; 

«Η απάντηση είναι η ίδια. Όπως και με το μυθιστόρημα, έτσι και με τους στίχους, η εσωτερική μου ανάγκη πιέζει να βγουν προς τα έξω πράγματα, συναισθήματα και σκέψεις που έχω βιώσει. Θυμάμαι όταν έχασα τον πατέρα μου, μέσα στο πένθος μου έγραψα το τραγούδι «είν’ η ζωή μας βιαστική, χαράζει και νυχτώνει. Γεννιόμαστε πεθαίνουμε σ’ αυτό τον κόσμο μόνοι…». Βγήκε αβίαστα από μέσα μου κι εκεί μέσα στη θλίψη μου βρέθηκα στο πιάνο κι άρχισα να παίζω και να τραγουδώ κλαίγοντας. Υπάρχουν κάποιες τέτοιες στιγμές, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

 Όπως μια άλλη φορά που καθώς οδηγούσα, μια νύχτα κάποιου χειμώνα στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα, χωρίς σκέψη ή προσπάθεια, άρχισα να τραγουδάω και να έρχεται στο νου μου ο συνθέτης Χρίστος Τσιαμούλης, από τις Δυνάμεις του Αιγαίου τότε. Δεν τον ήξερα προσωπικά, μόνο μέσα από τη φωνή και τα τραγούδια του. Εκείνη την ώρα που σκαρφίστηκα το καινούργιο μου τραγούδι, τον «έβλεπα» στη φαντασία μου, εκεί μπροστά μου να το λέει με τη δική του φωνή. Δεν το επεδίωξα κι όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα που τον γνώρισα σύντομα και μάλιστα στην πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, με τίτλο «Περγαμηνή», είπε αυτό το τραγούδι.  Όπως ξαναείπα, η έμπνευση είναι κάτι μυστήριο και άβατο. Δεν την μαθαίνεις. Ή έρχεται ή δεν έρχεται. Εκείνη σε οδηγεί και σε κατέχει, όχι εσύ. Αυτή είναι η δική μου αίσθηση».

Ακούστε το τραγούδι "Κει στην άκρη αυτού του κόσμου", σε στίχους - μουσική: Ελένης Περινού, από την υπέροχη φωνή του Βασίλη Σκουλά. Το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στο μυθιστόρημα της Ελένης Περινού με τίτλο "Ε, και;"


Κατάγεστε από τη Στυλίδα και μένατε στην Αθήνα. Η επιλογή της Κρήτης, η οποία πλέον είναι ο τόπος διαμονής σας πως προέκυψε; Τι βρήκατε στο νησί μας που σας «κέρδισε» τελικά; 

«Τα πάντα! Είναι ένας μαγικός τόπος, ένας μικρός παράδεισος. Δεν θέλω να τον αποχωριστώ με τίποτα. Πιάνω τον εαυτό μου να αρνείται πεισματωδώς να φύγει έστω και για λίγο, όταν πρόκειται για λόγους δουλειάς να πάω στην Αθήνα. Γελάω όταν το συνειδητοποιώ. Το νιώθω σαν χάσιμο χρόνου.  «Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου…. Ο ουρανός δικός μου, η  θάλασσα στα μέτρα μου..», που λέει ο μοναδικός και αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης. Αυτό. Ο τόπος είναι τόσο φωτεινός που αξίζει πραγματικά να ζει κανείς εδώ. Βρίσκει τη χαρά της ζωής και το νόημα. Με τον άντρα μου, ζω σε ένα πραγματικό ερημητήριο της ανατολικής Κρήτης, λίγο έξω από το Παλαίκαστρο Σητείας, μια παραλία πριν το φοινικόδασος Βάι.

Διανύουμε καθημερινά πάνω από ένα χιλιόμετρο χωματόδρομο για φτάσουμε στο σπίτι μας, σε μια κοιλάδα, λίγα μέτρα από τη μικρή παραλία. Και αυτός επίσης ήταν ένας από τους λόγους που με ώθησε να γράψω την ιστορία του βιβλίου να ξετυλίγεται εδώ, στη Σητεία. Το φως δεν ανήκει σε λίγους. Το φως ανήκει σε όλους. Και η ευρύτερη περιοχή της Σητείας είναι φως.  Ακόμα και για το φυσικό τοπίο, αξίζει τον κόπο. Γιατί δεν είναι απλά η φυσική ομορφιά, είναι η ευεργετική ενέργεια που σου δίνει και την νιώθεις σαν γλυκιά ανατριχίλα στο κορμί σου. Φεύγεις και παίρνεις αυτό το φως, μια προίκα που δεν στερεύει ποτέ. Εδώ θέλω να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Πλάι στους απλούς ανθρώπους, που ανοίγουν την αγκαλιά τους και σου δίνουν το δικό τους φως, την αγάπη τους απλόχερα.
Χαίρομαι και ευγνωμονώ το Θεό που με έφερε στην Κρήτη και έγινε η δεύτερη πατρίδα μου».

ekriti.gr