Για το θάνατο του εργαζόμενου στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας της Σοφίας Χουδαλάκη

---

Όταν κάποιος πεθαίνει ξαφνικά, σημαίνει ότι κάτι παθολογικό του συμβαίνει, κάποιο όργανο παύει να λειτουργεί, κάποια πίεση ανεβαίνει, κάποια καρδιά δυσκολεύεται, κάτι τέλος πάντων συμβαίνει. Ακόμα και αν κάποιος είναι απολύτως υγιής και αρχίσουν να τον δέρνουν και πάθει, ας πούμε, ρήξη σπλήνας ή ανακοπή καρδιάς, η παθολογία που τον «στέλνει» είναι η ρήξη ή η ανακοπή, αλλά η αιτία που προκάλεσε την παθολογία είναι το ξύλο. Οπότε, το να λέμε ότι κάποιος πεθαίνει από παθολογικά αίτια δεν μου ακούγεται και πολύ διαφωτιστικό. Διαφωτιστικό θα ήταν να μαθαίναμε τι είναι αυτό που προκαλεί τα παθολογικά αίτια. Δηλαδή, θα ήθελα να ήξερα αν αυτός ο άνθρωπος που έφυγε στα σαράντα τέσσερα χρόνια του, εργαζόταν σε συνθήκες που προκαλούσαν κάποια παθολογία, η οποία τελικά οδήγησε στον θάνατό του.

Επίσης, θα ήθελα να μάθαινα για τις καταγγελίες, που έχουν βγει στο φως, για τους όρους εργασίας στο αεροδρόμιο. Ας πούμε, λέγεται ότι οι εργαζόμενοι καλούνται από τις ιδιωτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται εκεί να εργάζονται περισσότερο από το νόμιμο 8ωρο, αλλά δεν πληρώνονται ποτέ για τις

υπερωρίες που κάνουν. Επίσης, λέγεται ότι δεν δίνουν στους εργαζόμενους καμία αναρρωτική άδεια, ενώ εργάζονται με καθεστώς 2μηνων συμβάσεων που επιτρέπουν στις εταιρείες να τους απολύουν όποτε θέλουν δίχως να δίνουν αποζημιώσεις.

Δεν ξέρω τι προκάλεσε τον θάνατο του συντοπίτη μας, αλλά διαβάζω ότι μόνο αυτή τη βδομάδα έχουν καταγραφεί στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας δύο λιποθυμίες άλλων εργαζομένων.

Μας αφορά άμεσα ο τρόπος και οι συνθήκες λειτουργίας του αερολιμένα Κέρκυρας, όχι μόνο διότι αποτελεί κύρια πύλη εισόδου των επισκεπτών του νησιού μας, αλλά – κυρίως – διότι εκεί δουλεύουν άνθρωποι. Αν οι συνθήκες εργασίας είναι αυτές που καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, ας έχουμε κατά νου ότι αύριο μπορεί εκεί να δουλέψουν τα παιδιά μας… οπότε ναι, θέλω να μάθω κάτω από ποιες συνθήκες ο άνθρωπος αυτός κατέρρευσε. Θέλω να ξέρω αν είχε ζητήσει αναρρωτική άδεια και δεν του την έδωσαν, θέλω να ξέρω αν απειλούνται οι εργαζόμενοι ότι θα απολυθούν αν απαιτήσουν τις υπερωρίες τους, θέλω να ξέρω αυτό το περιβόητο «τουριστικό προϊόν» που πουλάει ο τόπος μου, με ποιο τρόπο υπηρετείται από τους εργαζόμενους. 

Και επειδή διαπιστώνω ότι οι υπέρμαχοι της Fraport στο νησί ξεκίνησαν άμεσα να υπερασπίζονται την εταιρεία με βαρύγδουπες δηλώσεις, περιμένω μετά την παράκρουση που έπαθαν, να τους ακούσω να δίνουν και πληροφορίες για όλα τα παραπάνω. Μέχρι να γίνει αυτό επιτρέψτε μου να ανακαλέσω περιστατικά από πέρυσι και πρόπερσι όπου καμαριέρες λιποθυμούσαν στις πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες (αυτές τις μονάδες που ακόμα χρωστάνε περσινούς μισθούς στους εργαζόμενους), ενώ υπήρξε και θάνατος 19χρονης σπουδάστριας τουριστικών επαγγελμάτων πριν από δύο χρόνια στη Ζάκυνθο που οφειλόταν σε υπερκόπωση. Βέβαια, διαβάζαμε και τότε ότι το κορίτσι είχε άσθμα, δηλαδή παθολογικό αίτιο… αλλά, το ότι δούλευε 12-13 ώρες κάθε μέρα δίχως ρεπό δεν ήταν η αιτία που πυροδότησε την «παθολογία»?

Αν ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία, τόσο εθνικά όσο και τοπικά, πρέπει να γνωρίζουμε τον τρόπο που δουλεύει αυτή η πολύτιμη βιομηχανία. Στο τέλος της γραφής αναρωτιέμαι, τί αξία έχει η οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα όταν θρέφεται από τις δικές μας ζωές?