Σαν σήμερα 13-8-1946 η συμμορία του αρχιδολοφόνου Σούρλα σκοτώνει τον δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη Κώστα Βιδάλη

---

Σαν σήμερα 13-8-1946 η συμορία του αρχιδολοφόνου Σούρλα σκοτώνει τον δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη Κώστα Βιδάλη.
Ήταν ο ματωμένος Αύγουστος του 1946. Η τρομοκρατία θέριευε, η Ελλάδα ζούσε μια μεγάλη τραγωδία και ιδιαίτερα η Θεσσαλία.
Ο Σούρλας με την συμμορία του, το ανθρωπόμορφο κτήνος του κάμπου, συνεργάτης πρώτα των Γερμανών και μετά των Άγγλων,σκότωνε,βίαζε, έκαιγε χωριά και εκτελούσε τους αγωνιστές.

Ο δημοσιογράφος Κ. Βιδάλης παρά τις συστάσεις του διευθυντή του "Ρ" και των συναδέλφων του ότι η Θεσσαλία ληστοκρατείται και αυτό που σχεδίαζε ήταν επικίνδυνο αποφασίζει να κάνει επιτόπια έρευνα για την τραγωδία που ζούσε ο τόπος μας και να αποκαλύψει τους δράστες.

"Δεν πρόκειται ,είπε,να ακούσω κανέναν. Η Θεσσαλία έχει γίνει ένα απέραντο σφαγείο. Όσοι γλύτωσαν απο του Γερμανού το βόλι,σφάζονται σαν αρνιά. Είμαι δημοσιογράφος,πρέπει να κάνω την δουλειά μου και να καταγγείλω όλο το όργιο της τρομοκρατίας"

Ο Βιδάλης έφυγε από την Αθήνα για την Λάρισα 11 Αυγούστου για να κάνει έρευνα για τις συμμορίες που δρούσαν στο Θεσσαλικό κάμπο. Στις 13 Αυγούστου αφού ολοκλήρωσε την αποστολή του πήρε το τραίνο για το Βόλο.
Λίγα χιλιόμετρα έξω απο την Λάρισα οι σουρλάδες σταμάτησαν το τραίνο τον απήγαγαν και τον μετέφεραν στο χωριό Μελία, όπου τον βασάνισαν κανιβαλιστικά ,τον σκότωσαν με 4 σφαίρες και τον πέταξαν σε ένα χωράφι να τον φάνε τα όρνεα.

Για μέρες έμεινε άταφος ο Κ. Βιδάλης, γιατί όλοι φοβόταν να πλησιάσουν. Μέρες τρώγαν το σώμα του τα σκυλιά,ώσπου η γριά Σουλτάνα Τζουβάρα κρυφά έθαψε το πτώμα σε σημείο άγνωστο μέχρι σήμερα.

Ο μεγάλος μας ποιητής Βασίλης Ρώτας αφιέρωσε στη μνήμη του, το υπέροχο ποίημα" Κώστας Βιδάλης" !!!!!

"Εικόνα χαμογελαστή, λείψανο φτωχικό μας
το θώρι σου σαν όνειρο και το χαμόγελο ίσκιος
κι η σύναξή μας ορφανή του κάκου σε προσμένει
να μπεις με τον αγέρα σου και την απλοκαρδιά σου
πώς μπαίνει στο λιμάνι τους φρεγάτα αρματωμένη,
που σέρνει στο κατάστρωμα τα τρία καλά του κόσμου,
το θάρρος, την αγνότητα και την αδελφοσύνη.

Εμένα με σταυρώσανε,καθώς σταυρώνουν όλους
τους ταπεινούς οι αδιάντροποι,τους ήρωες οι προδότες'
καθώς του πύργου τα σκυλιά που τα'μαθε αιμοβόρα
με νήστεια και με γύμναση μαυρόψυχος αφέντης,
φτωχού διαβάτη ρίχνονται και τον κατασπαράζουν,
έτσι με κατασπάραξαν μπουλούκι οι σταυρωτήδες

Νύχτα,χωστά σε αγριότοπο με τράβηξαν δεμένο
και την ψυχή κομματιαστά μου βγάλαν κόμπους κόμπους
και πνίξανε τους βόγγους μου,σκεπάσαν τους σπασμούς μου
να μην ακούσει ο ουρανός,να μην ιδούν τα αστέρια.

Μ' αν δεν ακούει ο ουρανός,τ' άστρα κι αν δεν βλέπουν
τις μαχαιριές τίς ένιωσε κατάκαρδα ο λαός μας
κι όσο βαθιά τονε πονούν,τόσο τονε θεριεύουν
καθώς ο κλάδος την ελιά, το σκάψιμο τ' αμπέλι"

Ευαγγελία Παπαδοπούλου