Κοιτάς και βλέπεις μόνο αγωνία. Εκείνη του ηλικιωμένου που δεν πρόφτασε. Εκείνη του νέου που δεν θα προφτάσει.....Γράφει η Μάρι Λορίδα

---

Ξένοι στη γη .. ο κόσμος στερεύει. Αυτά που πιστέψαμε για καλύτερα έφυγαν καιρό τώρα. Τα υπόλοιπα είναι όλα ίδια. Υπερβολικά πολλά, θορυβώδη, μονότονα και άγευστα. Μέρες με γεύση χάρτινη, στυφή κρυμμένες κάτω από μια προσποιητή άνεση,. Οι τελευταίες ανθρώπινες μηχανές "παλαιού τύπου" αραγμένες σε κάποια μηχανοστάσια, κλειδωμένες, που και που μερικά μαρσαρίσματα κι οι άλλες φρέσκες, τέλειες, δεν μπορούν να ξεπεράσουν το όριο ταχύτητας, γυρνούν στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά.
Τότε έτρεχαν γύρω από ολοστρόγγυλες πλατείες με κρεμαστά φανάρια, τώρα τετράγωνα προκατασκευασμένα που μπορείς να τους αλλάξεις θέση σε μια νύχτα να τα πας πιο κει, πιο δω.. κι από τους πρωινούς διαβάτες κανείς να μην καταλάβει ότι κάτι άλλαξε..

Λείπει η έμπνευση του ριψοκίνδυνου αρτίστα στο τιμόνι. Λείπουν κάποιες νότες από το πίσω κάθισμα
να σε κρατάνε ξύπνιο τις νύχτες.. τις νύχτες που που λιγόστεψαν γιατί σε βρίσκουν πάντα κοιμισμένο..
Ο κόσμος στερεύει.. γιατί ότι ειπώθηκε ήταν ψέματα.
Κι ότι δεν ειπώθηκε μοιάζει ανόρεχτο να βγει στον κόσμο.
Κοιτάς και βλέπεις μόνο αγωνία.
Εκείνη του ηλικιωμένου που δεν πρόφτασε.
Εκείνη του νέου που δεν θα προφτάσει.
Ανάμεσα στα δυο μοντέλα που ορίζουν την αρχή και το τέλος.
Ένα βουητό.. Ούτε ψίθυρος, ούτε κραυγή.. Ένα μονότονο βουητό...
Η υπομονή κι αυτή κουτσή, σουλατσάρει πάνω κάτω μόνη της.
Τι κάνουμε εδώ κάτω επιτέλους?

Τι άλλο κάνουμε εκτός από το να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε σπουδαίους λόγους για να δικαιολογήσουμε το φαινομενικά παράλογο.
Πανανθρώπινο είπαν κάποτε, και μια σπίθα ελπίδας έλαμψε πριν πέσει στη λούμπα. Παγκόσμιο λένε τώρα, κι οι ελπίδες όλες μοιάζουν να καταβροχθίζονται από ένα αύριο που ονειρεύεται να τα χάψει όλα μαζί και να τα εξαφανίσει σα να μην υπήρχαν ποτέ.
Οι τελευταίοι ονειροπόλοι δεν ονειρεύονται την ομορφιά του χαμένου παραδείσου... Ονειρεύονται τη μοναξιά του .. εκείνη τη μοναξιά που βρίσκει διέξοδο στο να δίνει σάρκα στα πλάσματα της φαντασίας.. εκείνη την ιδιαιτερότητα, του να φυσάς το χώμα και να παίρνει μορφή.
Άραγε ποιους παραδείσους τωρινούς δεν μπορούμε να δούμε πάλι?
Τι σημαντικό αγνοείς. Τι είναι αυτό που θα έπρεπε να φυλάξεις σαν το πιο πολύτιμο θησαυρό και δεν το έχεις καν πλησιάσει. Ξέρεις?
Όχι.
Όχι γυμνοί. Όχι αμαρτωλοί.
Απλά στείροι.
Χωρίς μνήμες.
Σε τόπο ξένο.
Τώρα ξένος.
Αύριο θα γίνει κι αυτός ένας χαμένος παράδεισος.
Όλη σου την ύπαρξη άνθρωπε βιαζόσουν να προηγηθείς τόσο που άφηνες πάντα στο σταθμό αυτά που στην ουσία είχες ανάγκη για να φτάσεις στον προορισμό σου.
Τόση βιασύνη έφερε τόση άγνοια.
Και γεύση από χάρτινες μέρες.
Φύσα.
Θυμάσαι ελάχιστα πως γίνεται?
Φύσα.....