Η σούμα εν τάχει

---

Του Κώστα Τσάμη

Τόσοι πολλοί σωτήρες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα νομίζω ότι δεν έχουν μαζευτεί στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας που δηλώνουν με μεγάλη σιγουριά ότι θα μας σώσουν και μας και την χώρα μας. Ίσως με μια μικρή εξαίρεση την εποχή μετά από τη δύσκολη δεκαετία 1940-1 (Κατοχή) - 1949 (λήξη Εμφυλίου).
Η σούμα από τις εκλογές του 2009 και μετά έχει ως εξής: ανεργία στα ύψη (26% επίσημα ή 1,5 εκ. άνεργοι σε απόλυτα νούμερα), το 1/4 (περ. 2,5 εκ. Έλληνες στα όρια ή κάτω από αυτά, της φτώχιας), άγνωστος ο αριθμός των αυτοκτονιών εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης, αρκετοί Έλληνες χωρίς τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουν τα καθημερινά, μια γενιά νέων επιστημόνων μας έχουν πάρει το δρόμο για την καινούργια ξενιτιά (περίπου 160 χιλιάδες έχουν μεταναστεύσει κυρίως στη Γερμανία), κατακρεούργηση  εισοδημάτων, μισθών, εργατικών δικαιωμάτων, μεγάλο πλιάτσικο στην περιουσία του ελληνικού λαού με τις ιδιωτικοποιήσεις. Το ταμείο –φονιάς, το ΤΑΙΠΕΔ σε μεγάλες δόξες. Όλα σφάζονται όλα μαχαιρώνονται...
Ένας λαός να παραμιλάει περπατώντας στους δρόμους και η λύπη όπως και η απαισιοδοξία να έχουν εγκατασταθεί για τα καλά μέσα στη ψυχή μας και στην καθημερινότητά μας. Κι όλα αυτά για το καλό μας. Αυτή είναι η αφήγηση των κυρίαρχων.
Η ουδετερότητα ποτέ δεν ταίριαξε με τον υπογράφοντα. Κατά συνέπεια η δήλωση προθέσεων, θα σηματοδοτούσε το κείμενο.

Η πολιτική ματιά μέσα από την οποία θα δοθεί το κείμενο έχει σαφείς αναφορές στην πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος και την άποψη αυτού για τις πολιτικές εξελίξεις.
 Η σαφήνεια με την οποία μιλάει το ΚΚΕ δεν αφήνει περιθώρια σε κανέναν, εκτός από τους εξ επαγγέλματος διαστρεβλωτές των θέσεών του, η λογική βάση μέσα από την οποία εξηγεί την πραγματικότητα και η αλήθεια σε πάρα πολλά από αυτά που συμβαίνουν μου δίνει την δυνατότητα να ακουμπήσω και να αναζητήσω τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να σταματήσει αυτή η βαρβαρότητα. Μου δίνει τη δυνατότητα να βλέπω ως σύνολο τον παραγόμενο πλούτο του ελληνικού λαού και όχι ότι μπαίνει στην τσέπη μου μόνο, και το κυριότερο μου δίνει τη δυνατότητα να βλέπω με καθαρό μάτι πώς αυτός ο πλούτος σωρεύεται στις τσέπες των ολίγων. Αυτών που μαζεύουν τον πλούτο μας με την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και ζούνε με πάρα πολύ προκλητικό τρόπο βγάζοντάς μας τη γλώσσα και κουνώντας μας το δάχτυλο απειλητικά.

Τούτων δοθέντων, η βίαιη αλλαγή του οικονομικού status σημαίνει και αντίστοιχη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Με έναν τίτλο θα το λέγαμε αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, η οποία έχει σαφείς στόχους και να τους επισημάνουμε:

α. διασφάλιση της σταθερότητας, πολιτικής και οικονομικής, στην εφαρμογή των μέτρων - οδοστρωτήρα  που έχουν συμφωνηθεί με τους Ευρωπαίους (ΕΕ, ΕΚΤ), και τους αμερικανούς (ΔΝΤ) ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά
 β. να επιτευχθεί μέσα από τις πολιτικές διαχείρισης της ακραίας φτώχειας (κοινωνικό μέρισμα, επιδόματα φτώχειας κ.α.) η κοινωνική συνοχή
γ. σε κάθε περίπτωση εξασφάλιση της συναίνεσης του ελληνικού λαού σε αυτόν τον δρόμο. (αντιφατικό μοιάζει να συναινεί κάποιος στη βέβαιη εξαθλίωσή του).

Οφείλω να ομολογήσω πως το πολιτικό σύστημα έχει επιδείξει αξιοσημείωτη ευελιξία την τελευταία πενταετία καταφέρνοντας, αφού παρέδωσε στην πυρά τρεις πρωθυπουργούς με αντίστοιχες κυβερνήσεις και ο τέταρτος είναι έτοιμος, εκατοντάδες υπουργούς γενικούς γραμματείς και φαρισαίους, να διατηρήσει αλώβητο αυτό το σύστημα που παράγει αυτήν την αθλιότητα  χωρίς να αλλάξει ούτε ένα «και» από τη εφαρμοζόμενη πολιτική.
Το ΠΑΣΟΚ, κυρίαρχο κόμμα την τελευταία τριαντακονταετία έχασε μεγάλο μέρος της δύναμής του. Παρόλα αυτά το ΠΑΣΟΚ, μετά από αυτά που έχουν συμβεί και δείχνει η σούμα που αρχικά καταγράφηκε, κυβερνά ακόμα!!!

Να γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω.

Το ΠΑΣΟΚ έφερε και πέρασε δια πυρός και σιδήρου το πρώτο μνημόνιο. Να επισημάνουμε εδώ ότι το πρώτο αντιμνημονιακό κόμμα ήταν η ΝΔ!!! Ευφυής κίνηση του Α. Σαμαρά να μην συνταχθεί με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ τότε, άλλο εάν σήμερα το ίδιο κόμμα (το σκότος κατά το παλαιόν ΠΑΣΟΚ) συγκυβερνά με το ΠΑΣΟΚ των Κλαδικών (τι θυμήθηκα τώρα).  Από τότε βέβαια πέρασε καιρός, ατελείωτος. Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου έγινε περίπου ΕΛΙΑ με αρχηγό τον άσπονδο φίλο του Ε. Βενιζέλο. Ακόμα, η παλαιά σοσιαλδημοκρατία εγέννησε διάφορα κόμματα και κινήσεις. Ας τα δούμε εν τάχει.

Το κόμμα του Α. Λοβέρδου «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα» (πρώην ΡΙΚΚΣΥ) για μεγάλο διάστημα προσέγγιζε τη ΔΗΜΑΡ. Σήμερα μπήκε κάτω από τον ίσκιο της ΕΛΙΑΣ-Δημοκρατική Παράταξη. Να σημειώσουμε ότι ο Λοβέρδος ήταν ο υπουργός σε πολύ σημαντικά υπουργεία κατά τη διάρκεια της μεγάλης βαρβαρότητας (όχι ότι τώρα η βαρβαρότητα είναι μικρότερη) Εργασίας και Υγείας. Σήμερα είναι πάλι σε υπουργικό πόστο διαφεντεύοντας και παιδεύοντας και αυτός και άλλοι τα παιδιά μας.

Το κόμμα της Λ. Κατσέλη «Κοινωνική Συμφωνία» «αλλοιθωρίζει» προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Μνημονιακή και αυτή αλλά συνεργάστηκε στις ευρωεκλογές με τους επίδοξους κυβερνήτες μας. Τέλος, καταγράφεται το κόμμα «Δραχμή 5 αστέρων» του Θ. Κατσανέβα (ήταν γαμπρουλιάς της οικογένειας Παπανδρέου) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Σ. Τζουμάκα.

Επίσης πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν ιδρύσει μια σειρά «κινήσεις πολιτών», όπως τις αυτοονομάζουν. «Δυναμική Ελλάδα» του Η. Μόσιαλου, «Νεοι Μεταρυθμιστές», «Πολιτική Κοινότητα Μπροστά», Αναστασόπουλος - Τούντας, «Πρωτοβουλία Β» στην οποία συμμετέχουν καριερίστες σε διεθνείς θέσεις και επιχειρήσεις, «Κοινωνικός Σύνδεσμος» Γ. Φλωρίδης, «δίκτυο Π80», «Δίκτυο για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» Α. Διαμαντοπούλου, «Κίνηση των 75» σε αυτή συμμετέχει το τμήμα του ΠΑΣΟΚ που συσπειρώνεται γύρω από τον Γ. Παπανδρέου.

Η Κίνηση εκφράζει διαφωνία για τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και αντιπροτείνει απλή κοινοβουλευτική στήριξη (τα αντιδεξιά σύνδρομα δεν λειτουργούν πλήρως…). ThinkΠ είναι μείγμα οικολόγων και Πασόκων.
 Η «Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία» με συμμετοχή πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ. «Κίνηση ιδεών και δράσης «ΠΡΑΤΤΩ» με πρόεδρο τον Ν. Κοτζιά πρώην πρόεδρο του ΙΣΤΑΜΕ και εξ απορρήτων συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου. Το «ΠΡΑΤΤΩ» στις πρόσφατες εκλογές με ανακοίνωσή του κάλεσε σε υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος συνόδευσε τον Α. Τσίπρα τον Μάη του 2014 στο ταξίδι του στη Ρωσία.

Να μην μας διαφύγει ότι ο πρώην πρωθυπουργός και νόμιμος κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ που απέμεινε Γ. Παπανδρέου αναζητεί εκ νέου ρόλο με τη δημιουργία νέου πολιτικού κόμματος μετά από την τρίτη ψηφοφορία για τον ΠτΔ κατά πως λένε οι κουτσομπόληδες των ΜΜΕ.
  Η κινητικότητα είναι μεγάλη σε αυτό το χώρο, ωστόσο όμως, πολλοί από τα πρώην στελέχη του  προσχώρησαν σωρηδόν προς την ανερχόμενη σοσιαλδημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκροτώντας ίσως τη μεγαλύτερη συνιστώσα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, τους μνημονιακούς.

Στο άλλο μεγάλο κόμμα τη ΝΔ, τώρα, η οποία όπως αρχικά σημειώσαμε … ήταν το πρώτο αντιμνημονιακό κόμμα. Η ΝΔ προσχώρησε βεβαίως, στον σκληρό πυρήνα της δανειακής σύμβασης και των μνημονίων εφαρμόζοντας κατά γράμμα αυτά για τα οποία το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε από τον ελληνικό λαό και από ότι φαίνεται θα τιμωρηθεί και η ίδια. όπως αρμόζει σε ένα κόμμα εκπρόσωπο των τραπεζιτών και βιομηχάνων. Το πνεύμα του ΠΑΣΟΚ βρήκε ξανά εφαρμογή στην συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ!!!

Από τότε στην δεξιά πολυκατοικία τα κάτω διαμερίσματα άδειασαν. Το ΛΑΟΣ με αρχηγό Γ. Καρατζαφέρη αφού συμμετείχε στην πρώτη τρικομματική συγκυβέρνηση βοηθώντας ενεργά στην κατακρούργηση των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού πέρασε πολύ γρήγορα στην ιστορία, ένα μη αναμενόμενο γεγονός. Τον αρχηγό του, πατριώτης και αυτός καθόλα του, τον «δώσανε» στεγνά οι Νεοδημοκράτες με τις υπεράκτιες εταιρείες προσδοκώντας εκλογικά οφέλη.  Μένει μια μικρή επιρροή η οποία αναζητά «νονό» καθώς τον ακροδεξιό χώρο κάλυψε αμέσως το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Απ’ ότι φάνηκε όμως αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει η lihgt Χρυσή Αυγή, το ΛΑΟΣ, κλήθηκε από τις εφεδρείες να το κάνει η original ΧΑ. Και ώ του θαύματος, η ΧΑ ως μακρύ και οπλισμένο χέρι του συστήματος, ήρθε για να μείνει,  δημιούργησε καταρχήν έναν μεγάλο φόβο στην ελληνική κοινωνία. Έφερε όντως αποτελέσματα…

Όταν μιλάμε για σύστημα εννοούμε τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους καναλάρχες. Οι τελευταίοι ποτέ δεν λιμπίσθηκαν τον τηλεοπτικό τους χρόνο για χάρη των ναζιστών.
Ένα ακόμα διαμέρισμα που άδειασε είναι αυτό των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Π. Καμμένου, κόμμα του οποίου πλαγιοκοπείται άγρια ενόψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Από κει πέρα κινήσεις και αποχωρήσεις υπήρξαν και υπάρχουν, όπως αυτές του Β. Πολύδωρα, Ψωμιάδη κ.ά. Ίσως η πιο σημαντική περίπτωση είναι αυτή του Μπαλτάκου (αποπέμθηκε από την κυβέρνηση λόγω των σχέσεων του με την Χρυσή Αυγή)).
Είναι σημαντική, κατά τη υποκειμενική κρίση του γράφοντα, καθώς ο ίδιος φιλοδοξεί να συνενώσει την δεξιά πέραν της ΝΔ, εθνικιστικός χώρος, για να δημιουργηθεί μια… καθώς πρέπει Χρυσή Αυγή. (σημ: αθροιστικά τα ποσοστά που συγκεντρώνουν τα κόμματα δεξιά και πέραν της ΝΔ, εκτός αυτής όμως, είναι περίπου 16%). Ο εθνικιστικός χώρος να συγκροτηθεί σε σοβαρή βάση ώστε να μπορεί να συμμετάσχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας.
Αφότου άρχισαν τα μέτρα από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, μετά από περίπου 10 μήνες, σημειώνεται η πρώτη διάσπαση κόμματος της κυβερνώσας αριστεράς.

Ο τότε ΣΥΝ διασπάστηκε σε δύο κόμματα. Αποχωρώντας η ανανεωτική πτέρυγα (7/6/2010) με επικεφαλής τον Φ. Κουβέλη δημιούργησε την ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΝ εξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, την ίδια περίοδο ο μέχρι προ ολίγου πρόεδρος του ΣΥΝ  Α. Αλαβάνος συγκροτεί το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής αφού είχε παραδώσει πρώτα την προεδρία του κόμματος στον Α. Τσίπρα.

Ο Αλαβάνος πελαγοδρομεί και συγκροτεί σε άλλη χρονική στιγμή το Plan Β. Κοινό στοιχείο και των τριών, κυρίως των δύο πρώτων, είναι οι όρκοι πίστης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα κεκτημνένα της.
Έχει σημασία να μείνουμε λίγο σ’ αυτήν την  εξέλιξη καθώς η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις. Η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε σε τρικομματική κυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (μετά τις εκλογές του 2012) συμβάλλοντας τα μέγιστα στην κατακρεούργηση των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού ψηφίζοντας το Μεσοπρόθεσμο και ότι μνημόνιο κυκλοφορούσε ελεύθερο, δίνοντας ακόμα την αίσθηση της πολιτικής σταθερότητας στη συγκυβέρνηση.

Στη συνέχεια ανέκρουσε πρύμνα, αποχώρησε από την συγκυβέρνηση αφαιρώντας το πρόσημο «αριστερά» από αυτήν, αλλά το καράβι έμπαζε νερά… Τώρα, σήμερα, Δεκέμβρης του 2014, η ΔΗΜΑΡ και οι βουλευτές που είναι στο κοινοβούλιο, άλλοι ψηφίζουν την πρόταση της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για ΠτΔ και άλλοι μαζί με τον αρχηγό τους ψάχνουν σανίδα σωτηρίας των βουλευτικών εδρών τους στη φιλόξενη αγκαλιά της νέας σοσιαλδημοκρατίας, τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως οι προθέσεις τους παραμένουν ίδιες. Τελικά, η σύντομη ιστορία της ΔΗΜΑΡ, στο όνομα και αυτή της Αριστεράς, δείχνει τα όρια αλλά και το περιεχόμενο που μπορεί να έχει η κυβερνώσα αριστερά, είτε ως ΔΗΜΑΡ είτε ως ΣΥΡΙΖΑ.

Ο έτερος Καππαδόκης, ο ΣΥΡΙΖΑ, παίζοντας πολύ έξυπνα με τους αγανακτισμένους, της κάτω πλατείας Συντάγματος (στην πάνω πλατεία ήταν οι ακροδεξιοί με τις μούντζες) εδραίωσε τη θέση του στις εκλογές του 2012 γινόμενος αξιωματική αντιπολίτευση σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. Τέτοιες, απανωτές, θα δούμε και στο άμεσο μέλλον.  (σημ: τους αγανακτισμένους τώρα που τους χρειαζόμαστε δεν θα τους βρεις πουθενά…Ή καλύτερα προσδοκούν πάλι ένα ακόμα ΠΑΣΟΚ για να γυρίσουμε ξανά στην πριν το 2009 εποχή). Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και μετά κατάφερε να θέσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού στην αναμονή των καλύτερων ημερών που θάρθουν όταν ο ίδιος έρθει στην κυβέρνηση.  Συμμάχησε πολιτικά με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου (θα δούμε τι μορφή θα πάρει αυτή η συμμαχία σε κυβερνητικό επίπεδο) και τελευταία βέβαια με τη ΔΗΜΑΡ του μπάρμπα Φώτη. «Τον Καρατζαφέρη της αριστεράς» όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο αρχηγός του Α. Τσίπρας.

Στις απανωτές εκλογές του 2012, το Κομμουνιστικό Κόμμα υπέστη εκλογική ήττα χάνοντας σχεδόν τη μισή του δύναμη (το 50% οδηγήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, και ένα μεγάλο μέρος οδηγήθηκε στην αποχή, εξίσου σημαντικό και αυτό). Το Μάη του 2012 διατηρούσε την εκλογική δύναμη με μικρή άνοδο ενώ στην απανωτή εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου πλαγιοκοπήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία κινήματος ριζοσπαστισμού σε ταξική βάση. Όμως η θέση να μην συνδράμει στη «σούπα» της αριστερής κυβέρνησης του στοίχισε. Παρακαταθήκη για το μέλλον όπως είχε πει η Α. Παπαρήγα. Οψόμεθα.

Η ευλιξία του πολιτικού συστήματος φαίνεται ακόμα στη δημιουργία του νέου κόμματος του Σ. Θεοδωράκη το ΠΟΤΑΜΙ. Όταν η ΔΗΜΑΡ φεύγει ο Ποτάμις έρχεται θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος. Ποτέ και κανένα κενό…

 Το κόμμα αυτό πριν ακόμα κάνει δήλωση προθέσεων συμμετέχει σε δημοσκοπήσεις ακόμα και με διψήφια νούμερα. Έτσι, και όχι μόνον έτσι, καταφέρνει να εκπροσωπηθεί με δύο βουλευτές στο Ευρωκοινοβούλιο.  Τελευταία κάνει μεταγραφές χωρίς μεγάλη σημασία. Τέτοια είναι η περίπτωση του Λυκούδη της ΔΗΜΑΡ.

Από τα τελευταία κόμματα που δημιουργήθηκαν είναι η «ΤΕΛΕΙΑ» του νυν δημάρχου Στυλίδας.

Μην ακούτε τους κυβερνώντες. Η καπιταλιστική κρίση παραμένει ζωντανή. Η μερική σταθερότητα δεν μπορεί να αποκλείσει νέο κύκλο ίσως πιο δυνατό τα επόμενα χρόνια. Η διαρκής οικονομική επιτήρηση ισχύει από την 1/1/2014 για όλα τα κράτη της ΕΕ. Είτε έχουν δανειακές συμβάσεις και μνημόνια είτε δεν έχουν. Αυτό πρέπει να περάσει σε όλα τα Συντάγματα των χωρών μελών της ΕΕ. Εδώ να δούμε ποια κυβέρνηση θα το περάσει. Όσοι αποδέχονται το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αποδεχθούν είτε θέλουν είτε όχι και τα μέτρα που λαμβάνονται ή έχουν ληφθεί.
Όσοι αποδέχονται τους  ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς ως την επίσημη πολιτική της ΕΕ έχουν μπει ήδη στη μνημονιακή ρητορεία.

Το θέμα είναι να οριστούν οι διαχωριστικές γραμμές που υπάρχουν σε κάθε κοινωνία, και στην ελληνική, ανάμεσα σε αυτούς που υφίστανται την βαρβαρότητα (το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού), και σ’ αυτούς που την επιβάλλουν (τραπεζίτες, βιομήχανοι και το πολιτικό τους προσωπικό).
Να οριστούν και να ξεπεραστούν προς την αλλαγή του υπάρχοντος συστήματος.
Η πίστη στη δύναμη του λαού μας μέσα από τον συλλογικό αγώνα είναι το δίχως άλλο η μαγιά για μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές.