Αλήθεια ... ακόμα επιμένεις να πιστεύεις ότι είμαστε ελεύθεροι; Γράφει η Μάρι Λορίδα

---

Στο σχολείο τα πρώτα χρόνια, θέλοντας να μας δώσουν να καταλάβουμε τι είναι η κοινωνία, μας φέρνανε σαν παράδειγμα μικρές ομάδες από τις οποίες αυτή αποτελείται. Η πρώτη κοινωνική ομάδα που γνωρίζουμε είναι η οικογένεια... Μετά από λίγο έρχεται η ένταξη μας σε μια θρησκευτική ομάδα... Ύστερα έρχεται η μικρή κοινωνία του σχολείου... Για τα αγοράκια θα ακολουθήσει ο στρατός κι αργότερα ο εργασιακός χώρος που ο καθένας από εμάς θέλοντας και μη πρέπει να ενταχθεί προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. Από τα παραπάνω παραδείγματα βγαίνει και το συμπέρασμα ότι, όλοι μας ανήκουμε σε μια κοινωνία συμμετέχοντας σε πολλές κοινωνικές ομάδες...
Το εκπαιδευτικό (και όχι μόνο) σύστημα, σε συνεργασία με το σημερινό πρότυπο οικογένειας δίνει αγώνα τα πρώτα δέκα - δεκαπέντε χρόνια της ζωής μας για να μας πλασάρει την ωραιοποιημένη εκδοχή των παραπάνω κοινωνικών ομάδων και να μας κάνει να
πιστέψουμε το πόσο πολύ μας ωφελεί η ένταξη μας σε αυτές. Προσπαθούν και δυστυχώς σε έναν μεγάλο βαθμό το επιτυγχάνουν, να σε πείσουν ότι η σύγχρονη φυλακή στην οποία σε προορίζουν να ζήσεις είναι όμορφη και πολύ λειτουργική για το καλό όλων. Ευτυχώς δεν είμαστε λίγοι αυτοί που μέχρι σήμερα δεν αγαπήσαμε το χρυσό κλουβί που μας τάξανε και κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή ονειρευόμαστε και προσπαθούμε να δούμε τα κάγκελα γύρω μας τσακισμένα!

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή..

- Η οικογένεια...
Τα κάγκελα του μπαλκονιού μου, της κούνιας μου, του "πάρκου" μου.. κάγκελα της πρώτης μου φυλακής. Οι γονείς μου..οι πρώτοι μου δεσμοφύλακες. Το σπίτι ΜΟΥ... η απαρχή της ανάγκης για ιδιοκτησία.
- Η θρησκεία...
Εδώ δεν υπάρχουν κάγκελα ορατά, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν γύρω σου και μάλιστα τοποθετημένα από κάτι ανώτερο από εσένα. Οι δεσμοφύλακες-ρασοφόροι είναι οι μόνοι που έχουν την ικανότητα επαφής με τον ανώτερο. Εσύ πρέπει να αρκείσαι στο ότι αυτός υπάρχει. Αμφιβολίες, αντιρρήσεις και περιττές ερωτήσεις επιφέρουν ποινές κι από τους δεσμοφύλακες-ρασοφόρους κι από τον ανώτερο. (Ναι..κι ας μην τον ξέρεις..Είναι ανώτερος και μπορεί..!)
- Το σχολείο...
Τα κάγκελα που το κυκλώνουν είναι ποιο ψηλά απ' του σπιτιού μου. Φοβούνται ακόμα περισσότερο εδώ μήπως κι αποδράσω. Σε αυτό το "ίδρυμα" υπάρχει ακόμα και διευθυντής, στον οποίο υπακούν δεσμώτες-μαθητές και δεσμοφύλακες-δάσκαλοι.
- Ο στρατός...
Τα πράγματα ζορίζουν ακόμα περισσότερο εδώ. Σου στερούν την ελευθερία σου κι επίσημα πλέον. Τα κάγκελα γίνανε χοντρά συρματοπλέγματα. Υπακούς σε διαταγές ανωτέρων..Οι δεσμοφύλακες γίνανε ακόμα περισσότεροι και φοράνε στολές. Φοράς κι εσύ στολή όπως κι υπόλοιποι δεσμώτες. Όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι.. κουρεμένοι.. ξυρισμένοι.
- Εργασία (και χαρά)...

Ο δεσμοφύλακας-αφεντικό σε διατάζει κατά το δοκούν. Εσύ υποτάσσεσαι στις διαταγές του γιατί πάνω απ'όλα, όπως σε έχουν χειραγωγήσει, είναι η επιβίωση. Τα κάγκελα εδώ δεν είναι ορατά τις περισσότερες φορές. Καλά εκπαιδευμένος από τα χρόνια που έχουν προηγηθεί, πλέον μπορείς να τα υψώνεις γύρω σου νοητά και να παραμένεις μέσα τους, υπάκουος και πάντα συγκαταβατικός.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν, για κάποιους είναι κοινωνικές ομάδες μιας ευρύτερης κοινωνίας. Για εμένα όλα τα παραπάνω είναι πολλές μικρές φυλακές μέσα στην κοινωνία μας. Αναλυτικότερα, υπάρχει ένα μεγάλο σωφρονιστικό κατάστημα.. το υπάρχον σύστημα, μέσα στο οποίο υπάρχουν πολλές και διαφορετικές πτέρυγες όπως οι παραπάνω κοινωνικές ομάδες αλλά και άλλες παρόμοιες.

Οι πτέρυγες ακολουθούν κάμποσους κοινούς κανόνες, οι οποίοι ορίζονται από το υπάρχον σύστημα. Εξίσου οι νομοθέτες ορίζουν τους κανόνες που πρέπει να τηρούνται σε μια κοινωνία και εφαρμόζονται από τις κοινωνικές ομάδες. Πέρα από τους παραπάνω κανόνες όμως, στην κάθε πτέρυγα μπορούν να υπάρχουν και κάποιοι άγραφοι νόμοι από τους εκάστοτε δεσμοφύλακες.
Οι γονείς, σου επιβάλουν την ώρα που θα κοιμηθείς, ή αργότερα την ώρα που θα επιστρέψεις από την έξοδο. Ο ρασοφόρος, σου ορίζει τι είναι σωστό και τι αμαρτία και ο θεός έρχεται να σε ανταμείψει ή να σε κάψει στην πυρά για κάθε παρατυπία σου. Η δασκάλα, σου επιβάλει εργασίες τις οποίες αν δεν φέρεις εις πέρας θα υπάρξει τιμωρία. Στον στρατό αν δεν υπακούσεις στις διαταγές υπάρχει το στρατοδικείο. Το αφεντικό, σου επιβάλει τόσες ώρες εργασίας όσες αυτό θεωρεί σωστές για την αύξηση του κέρδους του. Και κάπως έτσι όποιος δεν υπακούει στους νόμους του κράτους καταλήγει στην..φυλακή ή στενή ή μπουζού.

Αλήθεια τώρα... ακόμα επιμένεις να πιστεύεις ότι είμαστε ελεύθεροι;
Ακόμα δεν μπορείς να αντικρίσεις τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα που είναι ολόρθα γύρω σου όπου κι αν κοιτάξεις..??