Το διάτρητο άλλοθι της πλάνης Τού Παντελή Μπουκάλα στήν Καθημερινή

---

Η αυτοαθωωτική φόρμουλα «ο όφις ηπάτησέν με, και έφαγον» συνοδεύει εξαρχής την ανθρωπότητα, σύμφωνα τουλάχιστον με την αφήγηση της Βίβλου, που οι καθ’ ημάς ναζιστές θα την πετούσαν σίγουρα στην πυρά. Κι όχι από το αρχαιοελληνοπρεπές φρόνημα που παριστάνουν πως έχουν, κρατώντας πυρσούς και ασκώντας συστηματικά την κρυπτεία. Αλλά επειδή, κατά το α λα «Μάιν Καμπφ» πιστεύω τους, οτιδήποτε εβραϊκό είναι περίτριμμα προς απανθράκωση. Το τέχνασμα της μετακύλισης των ευθυνών πάνω σε οποιονδήποτε όφι δεν ερμηνεύει και δεν δικαιολογεί τίποτα. Αν δεν έχεις τη βούληση να αντισταθείς στον πειρασμό, αν ενδίδεις ενθουσιωδώς και προσφέρεις τη θαλπωρή σου στο αυγό του φιδιού, δεν φταίει βέβαια το ερπετό που ξεπετιέται, έτοιμο να καταβροχθίσει κι εσένα τον ίδιο. Αλλά πια, έπειτα από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες η Χ.Α. κατέγραψε υψηλά ποσοστά, δεν δικαιούμαστε να μηρυκάζουμε άλλο το τροπάριο περί αγαθών πεπλανημένων. «Επλανήθησαν» μία φορά, δύο, τρεις. Και κάθε νέα πλάνη τους ήταν χειρότερη της πρώτης, διότι αυξανόταν ο βαθμός γνώσης και συνειδητοποίησης. Οσο συνεχίζουμε λοιπόν να κρυβόμαστε πίσω από το ψευδοερμηνευτικό τρυκ «ο όφις ηπάτησέν με», κρυβόμαστε πίσω από το
πρόβλημα. Δεν τολμούμε να το δούμε καταπρόσωπο. Ούτε καν να το εξονομάσουμε.

Το ενδεχόμενο ένα τμήμα του χρυσαυγίτικου εκλογικού σώματος να ψηφίζει από αντισυστημικό μένος (τόσο τυφλό μάλιστα ώστε να μη βλέπει πως η Χ.Α είναι βραχίονας του συστήματος), χωρίς να ασπάζεται το σύνολο των ιδεών της, ούτε το ίδιο αθωώνει ούτε τη συνολική εικόνα διαφοροποιεί. Δεν είναι πολιτικά αθώοι όσοι ψηφίζουν τη Χ.Α. κι ας μη λατρεύουν λ.χ. τον Χίτλερ, διότι με την (τρίτη συναπτή) ψήφο τους νομιμοποιούν και όσους λατρεύουν τον Χίτλερ. Και να το ’θελαν άλλωστε, δεν μπορούν να γράψουν «ναι μεν αλλά» πάνω στο μαύρο ψηφοδέλτιο που ρίχνουν στην κάλπη.

Ποια η συνολική εικόνα; Σκοτεινή, εγκληματική, όπως αναδείχθηκε από τις έρευνες της Δικαιοσύνης και όπως την καταγράφει η κοινωνική εμπειρία. Η Χ.Α. κατόρθωσε να συγκεντρώσει στην κοίτη της ό,τι φιλοτυραννικό, σοβινιστικό, ρατσιστικό, μισαλλόδοξο, αντιεβραϊκό υπήρχε ήδη. Μονολεκτικά, ό,τι ελληναράδικο. Που δεν ήταν ποτέ μικρό, απλώς προτιμούσε να κρύβεται στους κόλπους κομμάτων εξουσίας. Δεν είναι μακριά η χούντα, για να ’χουμε ξεχάσει πόσοι την υπηρέτησαν εξ εθελοδουλίας και πόσοι (λιγοστοί) αντιστάθηκαν. Ούτε η Κατοχή είναι τόσο μακριά ώστε να μη θυμόμαστε από ποιους μηδίσαντες και χιτλερίσαντες κατάγονται ιδεολογικά οι σημερινοί φιλοναζιστές. Η ψήφος στη Χ.Α. δεν οφείλεται σε περιστασιακή θυμική υπεραντίδραση αλλά πιστοποιεί ιδεολογική ταύτιση. Εχει γίνει σαφές ότι ντρεπόμαστε να το αποδεχτούμε αυτό. Να ομολογήσουμε δηλαδή ότι ένα μεγάλο λαϊκό κομμάτι ενστερνίζεται ανενδοίαστα και συνειδητά τη χρυσαυγίτικη ιδεοληψία. Ετσι όμως θα μείνουμε αμήχανοι και απράγμονες με την ντροπή μας. Που θα μεγαλώνει.