ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΥΒΕΛΕΣ

---

από 22 συνεδρίες

(Αποσπάσματα αφηγήσεων της Φ.Π. στη σχολική ψυχολόγο

Τάξη A – Σχολικό Έτος 2011 – 12)

Από το βιβλίο του Θάνου Μπλούνα με τίτλο «Η εξομολόγηση» (Οιωνός 2012)

(16)

(...) Σου έχω πει, κυρία, πως η γιαγιά μου, μερικές φορές που νευριάζει με τον μπαμπά, ξεσπάει στη Λαμπρινή. Κι ο μπαμπάς όμως ίο ίδιο κάνει. Όποτε θυμώνει με τη γιαγιά, για να μην ορμήσει πάνω της και κατουρηθώ και πάλι από τον φόβο μου, όπως τότε που παραλίγο να την πνίξει, τα βάζει κι αυτός με τη Λαμπρινή.
Έτσι έκανε και χτες. Εγώ ήμουν στο δωμάτιό μου δίπλα στο καθιστικό κι έδειχνα τις κούκλες μου στη Λαμπρινή, αλλά κάποια στιγμή τον άκουσα να φωνάζει θυμωμένος στη γιαγιά να το βου­λώσει! Εγώ δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που έπρεπε να βουλώσει η γιαγιά και πήγα στο καθιστικό να δω τι θα βούλωνε. Όμως εκείνη αντί να βουλώσει εκείνο που της είπε, τον μούντζωσε και του είπε: «Να! βρε αγριάνθρωπε, που θα μου πεις εμένα “βούλωσ’το!” Πάρ’ τα, να μη σ’ τα χρωστάω!» Τότε ο μπαμπάς αγρίεψε που τον μούντζωσε και πήγε βρίζοντας πάνω από την πολυθρόνα που καθόταν η γιαγιά, σήκωσε το χέρι του για να τη χτυπήσει, αλλά η γιαγιά του είπε: «Μην τολμήσεις να με χτυπήσεις, γιατί θα πάω αμέσως να σε καταγγείλω στην αστυνομία και θα σε πάνε δεμένο στο τμήμα!»

Η Λαμπρινή είχε έρθει κι εκείνη από το δωμάτιο στο καθιστικό και μόλις άκουσε για αστυνομία, πετάχτηκε και είπε στη γιαγιά: «Δεν χρειάζεται να πας στην αστυνομία, θα πάρουμε τηλέφωνο τον Κώστα τον αστυνόμο».

Ο μπαμπάς, μόλις άκουσε για την αστυνομία και τον αστυνόμο, άλλαξε γνώμη. Κι αντί να χτυπήσει τη γιαγιά ία έβαλε με τη Λαμπρινή. «Σκάσε, ηλίθιο πλάσμα, και ξεκουμπίσου από δω, γιατί θα τα πληρώσεις εσύ τα σπασμένα», της φώναξε. «Εσύ να ξεκουμπιστείς και να προσέχεις πως μου μιλάς, αγριάνθρωπε, γιατί δεν σε φοβάμαι! Κι αν με ξαναπείς ηλίθιο πλάσμα θα στα­ματήσω κι εγώ να σε λέω κύριε και θα σε λέω ..μπροικοθήρα», του είπε η Λαμπρινή.

Ο μπαμπάς, μερικές φορές δεν ακούει κι αυτός καλά, αλλά δεν φοράει ακουστικά, όπως εγώ, γι’ αυτό και δεν άκουσε τι του είπε. «Τι είπες, ρε ηλίθιο πλάσμα;» τη ρώτησε. «Είπα πως είσαι ..μπροικοθήρας!» του είπε η Λαμπρινή, που έχει ακούσει κι εκείνη πολλές φορές τη γιαγιά να τον λέει έτσι. «..Μπροικοθήρας κι αγριάνθρωπος! Σ’ άρεσε;» «Τώρα θα σου δείξω εγώ, βαρεμένο, αν μου άρεσε», είπε ο μπαμπάς και σήκωσε το χέρι για να τη χτυ­πήσει, αλλά δεν τη χτύπησε. Την ταρακούνησε μόνο λίγο και της είπε: «Έχε χάρη που έχεις λιγότερο μυαλό κι απ’ τα μυξιάρικα και σε λυπάμαι». Έτσι της είπε. Ότι γλύτωσε το ξύλο, επειδή είχε λιγότερο μυαλό απ’ τα μικρά παιδιά και τη λυπόταν!

Όμως κι εμένα, που μερικές φορές με λέει μυξιάρικο κι έχω περισσότερο μυαλό από τη Λαμπρινή, ποτέ δεν μ’ έχει χτυπήσει ο μπαμπάς. Μπορεί να θυμώνει μαζί μου και να μου φωνάζει και να λέει πως καμιά μέρα θα κάνει ...έκλημα, για να γλυτώσει από μένα, αλλά δεν με χτυπάει. Ίσως με λυπάται κι εμένα, αλλά όχι όπως λυπάται τη Λαμπρινή, επειδή έχει λίγο μυαλό. Εμένα πρέπει να με λυπάται επειδή είμαι ορφανή, γιατί δεν έχω την πραγματική μου μαμά αλλά τη Δάφνη που είναι μητριά και γι’ αυτό δεν με χτυπάει...

Ούτε η Δάφνη με χτυπάει, κυρία, αλλά ποτέ δεν μου χαμογελάει και δεν με χαϊδεύει, όπως έκανε η μαμά κι ας τη φωνάζω κι αυτή μαμά. Αυτό πάντως δεν με πειράζει πολύ, γιατί μου έχει πει η γιαγιά ότι οι περισσότερες μητριές έτσι είναι, δεν αγαπάνε τα παιδιά του άντρα τους. Αυτό που με πειράζει πιο πολύ είναι πως ούτε ο μπαμπάς μου μου χαμογελάει. Ποτέ δεν μου λέει παραμύθια κι αστεία, για να γελάσουμε όπως κάνουν ο παππούς με τη γιαγιά. Μόνο μια φορά μου χάιδεψε τα μαλλιά, μου χαμογέλασε και με είπε κι αυτός Φιλίτσα μου, όπως με έλεγε η μαμά. Αυτό είχε γίνει τότε που η Δάφνη ήταν ακόμα ...διαιτέρα του και την άκουσα που βογκούσε και φώναζε αχ! αχ! επειδή ο μπαμπάς τη χτυπούσε.Όταν ο μπαμπάς κατάλαβε πως είχα ακούσει ία βογκητά της, μου εξήγησε ότι την είχε τιμωρήσει και μετά μου χαμογέλασε και μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου είπε να μην το πω σε κανέναν. Εκείνη τη μέρα, κυρία, κατάλαβα πως ο μπαμπάς μ’ αγαπάει κι αυτός λίγο! Κι επειδή μ’ αγαπάει λίγο, με λυπάται τώρα που δεν έχω τη μαμά μου και δεν πρόκειται να με χτυπήσει, όσο θυμωμένος κι αν είναι μαζί μου. (...)

Επόμενο

Προηγούμενο