ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ

---

Παραπονιάρικα, προφητικά, προειδοποιητικά, της παρηγοριάς αλλά και της ελπίδας 

Τι σου ’κανα και μ’ εγκατέλειψες (Γιώργος Καρατζαφύρερ προς ΄Αδωνι)

Αγάπη που ’γινες δίκοπα μαχαίρι (Γιώργος προς Μάκη)

Ποτέ δε θέλω πια να ξαναρθείς και να σε δω (Γιώργος προς Βελόπουλο)

Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή (Γιώργος προς το σύνοικο Αντώνη)

Βρέχει φωτιά στη στράτα μου (Γιώργος προς εαυτόν)

Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι (Γιώργος προς εαυτόν)

Η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου (Γιώργος προς εαυτόν)

Βράχο βράχο τον καημό μου τον μετράω και πονώ (Κάθε βουλευτής που θα μείνει εκτός Βουλής)

Δυο πόρτες έχει η ζωή (ΓΑΠ προς τους φίλους του)

Μη μου θυμώνεις μάτια μου που φεύγω για τα ξένα (ΓΑΠ στην Άντα του)

Τώρα που θα φύγεις (Άντα προς ΓΑΠ)

Να ’τανε το… 81 (Μπένι προς εαυτόν)

Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη (ΠΑΣΟΚ στους εναπομείναντες συντρόφους)

Σαν πλανόδιο τσίρκο (ΠΑΣΟΚ προς Μαριά, Μητρόπουλο και λοιπούς γυρολόγους)

Αυτός ο άλλος που σας πήρε από μένα/αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος/ είν’ ευεργέτης μου μεγάλος (Μπένι προς γυρολόγους)

Εμένα δε μ’ αγάπησε κανείς (Καστανίδης προς εαυτόν)

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί (Δημοκρατία προς εαυτήν για τους «εγέρθητως»)

Τα ματόκλαδά σου λάμπουν (Κασιδιάρης προς Λιάνα μετά το χαστούκι που της άστραψε..)

Μη μου μιλάτε για κείνον (Λιάνα προς Παπαδάκη και Δούρου για τον Κασιδιάρη)

Ποιος, ποιος, ποιος μωρό μου, ποιος (Αλέκα προς Λιάνα)

Του άντρα του πολλά βαρύ, μην του μιλάτε στο… γυαλί (Παπαδάκης προς παθούσες)

Θα με θυμηθείς… (Ραγκούσης προς Μπένι)

Συννεφιασμένη Κυριακή (Μπένι προς Αλέκα και αντιστρόφως)

Μια ζωή μέσα στους δρόμους (συναγωνιστές ΚΚΕ προς Αλέκα)

Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε [(αλλά δεν πειράζει…)Αλέκα προς συναγωνιστές]

Σ’ αγαπώ γιατί ’σαι ωραία (Αλέξης προς Αλέκα)

Πιο καλή η μοναξιά (Αλέκα προς Αλέξη)

Σκληρή καρδιά, γιατί να σ’ αγαπήσω (Αλέξης προς Αλέκα)

Δεν αγαπώ του λέει εγώ παιδιά/ μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου/ της μάνας σου να φέρεις την καρδιά/ να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου! [Αλέκα προς Αλέξη ( πρόζα γιατί οι γνωστοί στίχοι δεν έχουν ακόμα μελοποιηθεί)]

Σε χρειάζομαι (Αλέξης προς Φώτη)

Σαν ραγίσει το ποτήρι, δεν τ’ αγγίζεις άλλο πια (Φώτης προς Αλέξη)

Είσαστε δυο, είσαστε τρεις γίνατε χίλιοι δεκατρείς (Αλέξης προς τα μέλη του κινήματός ΤΟΥ)

Δε θα την πάρουνε ποτέ τη γη των Μακεδόνων (Πάνος προς Μακεδόνες)

Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι [Πάνος προς Ανεξάρτ. Έλληνες (πρόζα- η μελοποίηση θα γίνει αμέσως μετά την καταγγελία του μνημονίου και την προσάρτηση των Σκοπίων)]

Το πουκάμισο το θαλασσί [θα το πάρω εγώ κι όχι εσύ (Πάνος προς Αντώνη)]

Διαμερίσατε τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου βάλατε κλήρον (Κώστας εκ Ραφήνας ο «καταλληλότερος» σε ήχο πλάγιο β΄ προς Αντώνη και Πάνο)

Η σούστα πήγαινε μπροστά (Πανίκας προς Αντώνη)

Φταίμε κι οι δυο (Ντόρα προς Αντώνη)

Άλλα μου λεν τα μάτια σου (Αντώνης προς Ντόρα)

Τι σου λέει ο… ντάντης σου για μένα (Αντώνης προς Ντόρα)

Πότε θα κά- πότε θα κάνει ξαστεριά (ελληνικός λαός προς αγορές)

Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι (Αλέξης προς Άγγελα)

Κομμένα πια τα δανεικά (Άγγελα προς Αλέξη)

Προσέχουμε για να έχουμε (Αυτό δεν είναι τραγούδι, αλλά προειδοποίηση για το νερό και για κάτι άλλο που στερεύει…)

Είναι…αργά για δάκρυα Στέλλα (Πολλοί λένε πως θα μας το τραγουδήσουν κάποιοι ξενόγλωσσα τη Δευτέρα, αν δεν προσέξουμε την Κυριακή. Όμως εμείς, ως περήφανος λαός δανειοληπτών θα τους απαντήσουμε:)

Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς, παλιοτοκογλύφοι του κερατά, ζούσατε σε σπηλιές.

(Αυτή είναι μια εκδοχή της απάντησης. Η άλλη είναι, σκουπίζοντας τα δάκρυά μας, να απαντήσουμε άδοντες το κλέφτικο:)

Μαύρη ζωή που κάνουμε, εμείς οι μπαταξήδες…

Η play list των ασμάτων επιδέχεται συμπλήρωση. Η ψήφος μας όμως μετά την απομάκρυνσιν εκ της κάλπης δεν επιδέχεται καμιά διόρθωση…

Καλό βόλι!

Στυλίδα 15.6.12

Θάνος Μπλούνας