Social Icons

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Ν’ αλλάξουν όλα, αλλά πώς;



Στον απόηχο μιας ανοιχτής επιστολής προς υποψήφιους βουλευτές και των αντιδράσεων που προκάλεσε 

Γράφει ο Θάνος Μπλούνας

Ενόψει των εκλογών που θα γίνουν τον επόμενο μήνα, την περασμένη Παρασκευή (6.4.2012) δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο και αναρτήθηκε σε αρκετά ιστολόγια στο διαδίκτυο μια ανοιχτή επιστολή δεκαπέντε εκλογέων της Φθιώτιδας προς τους υποψήφιους βουλευτές του νομού μας (και όχι μόνον…). Ανεξάρτητα από το κόμμα που θα ψηφίσει ο καθένας από μας, που την υπογράψαμε· ανεξάρτητα από το αν θεωρεί το μνημόνιο καταστροφικό για τη χώρα ή αναγκαίο κακό (κανένας δε δήλωσε ότι το θεωρεί ευτύχημα)· και ανεξάρτητα από τις ευθύνες που ο καθένας από μας καταλογίζει στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και γενικότερα στο θλιβερά απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα υπογραμμίζαμε ότι, αντί για το χτες, προτιμήσαμε να επικεντρωθούμε στο αύριο. Ζητήσαμε, λοιπόν, από τους παλιούς και νέους πολιτικούς μας, αντί να επαναλαμβάνουν το κουραστικό ή και εξοργιστικό τροπάρι ότι για την οικονομική κρίση της χώρας μας «φταίνε οι άλλοι», να μας πουν:

Πρώτον, αν το κόμμα τους ως κυβέρνηση, συγκυβέρνηση ή αντιπολίτευση προτείνει συγκεκριμένο σχέδιο για να διορθωθούν οι αδικίες που προκάλεσαν οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων στους οικονομικά ασθενέστερους. Και δεύτερον, αν συμφωνούν με κάποιες δικές μας ενδεικτικές αλλά συγκεκριμένες προτάσεις, που, δεν έχουν άμεση σχέση με τα οικονομικά, αφού δεν είμαστε ειδικοί, αλλά αφορούν τους πολιτικούς και το πολιτικό μας σύστημα . Οι προτάσεις μας αυτές εδράζονται στον κοινό νου και είναι δύο ειδών. Από το ένα μέρος, προτάσεις που αναφέρονται στην ανάγκη της μείωσης του αριθμού των βουλευτών και της περιστολής των προνομίων τους, που δε θα μας βγάλουν βέβαια από την οικονομική κρίση, αλλά θα δώσουν το παράδειγμα μιας διαφορετικής νοοτροπίας από όσους θα κληθούν να μας κυβερνήσουν. Από το άλλο, προτάσεις που θα αλλάξουν ριζικά το πελατειακό πολιτικό μας σύστημα, θα εξασφαλίσουν τη δήμευση των περιουσιών των υπαλλήλων και των πολιτών (και, όπως είναι ευνόητο, πολύ περισσότερο των πολιτικών) που καταχρώνται δημόσιο χρήμα και γενικά «θα αποτελέσουν την αφετηρία μιας σταδιακής μετατροπής της χώρας μας σε κράτος Αξιοκρατίας, Ευνομίας και Δικαίου».

Δίνοντας στη δημοσιότητα τα προτάσεις μας, ελπίζαμε πώς, ακόμα κι αν οι υποψήφιοι βουλευτές μας δε θα συγκινηθούν, το κείμενό μας θα αποτελούσε ερέθισμα για ν’ ακουστούν κι άλλες προτάσεις και να ξεκινήσει ένας δημόσιος διάλογος. Κάποιοι -ένας συμπατριώτης μας που θα είναι υποψήφιος βουλευτής με ένα από τα νέα κόμματα που γέννησε η οικονομική κρίση και τοΜνημόνιο κι ένας ακόμα -πατέρας υποψήφιου άλλου νεοπαγούς κόμματος, καθώς και πολλοί γνωστοί μας- αντέδρασαν στην πρωτοβουλία μας θετικά, με προφορικά, σχόλια, με τηλεφωνήματα και με ι-μέιλ. Κάποιοι άλλοι αντέδρασαν επίσης θετικά αλλά δημόσια -άλλοι επώνυμα κι άλλοι ανώνυμα- στο διαδίκτυο. Υπήρξαν όμως και κάποιοι οι οποίοι έσπευσαν ανώνυμα, όχι να δηλώσουν ότι συμφωνούν ή ότι διαφωνούν και προτείνουν κάτι διαφορετικό, αλλά:
■ να ειρωνευτούν,
■ να κατηγορήσουν τη γενιά μου ως υπαίτια (αποκλειστικά;) για την κατάντια της χώρας μας,
■ να γνωματεύσουν ότι πάσχουμε από μαζοχισμό (!) γιατί με το κείμενό μας «παραμυθιάζουμε» τους εαυτούς μας για να ψηφίσουμε τους ίδιους που μας έφεραν ως εδώ! Κάποιος μάλιστα μας πληροφορεί ότι ο 77χρονος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα, καταγγέλλοντας τους πολιτικούς ως ηθικούς αυτουργούς της τραγικής του απόφασης, «ΗΤΑΝ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ...... ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΣΑΣ, κυρίες και κύριοι». («Γεια σου Αλέξη» «Κουκιά σπέρνω», λέει ο λαός). Μάλιστα την απαξίωσή του για μας, οφειλόμενη στη βεβαιότητά του ότι κανείς μας δε συντάσσεται με το κόμμα της Αριστεράς που ψηφίζει ο ίδιος και που ίσως ψήφιζε και ο 77χρονος Αριστερός φαρμακοποιός φρόντισε να την υπογραμμίσει απαξιωτικά με Caps Lock!... 

Ήταν τέτοιο το ύφος κάποιων ανώνυμων σχολίων που κάποιος από τη συντακτική ομάδα έσπευσε να δηλώσει πως, αν ήξερε ότι θα μας βρίζουν, δε θα υπέγραφε το κείμενο.

Προσωπικά, έχω συνηθίσει αυτού του είδους τις ανώνυμες αντιδράσεις και δεν ιδρώνει το αφτί μου, που είναι άλλωστε βαρύκουο (ακόμα και τη βαρηκοΐα μου έφτασε στο σημείο κάποτε κάποιος «σχολιαστής» αυτού του επιπέδου να ειρωνευτεί ανωνύμως στο διαδίκτυο). «Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν», θυμίζω στον εαυτό μου, όταν διαβάζω κάτι τέτοια. Ξέρω ότι ένα από τα μειονεκτήματα του διαδικτύου αποτελεί το ότι παρέχει τη δυνατότητα, ελλείψει επιχειρημάτων, ακόμα και να βρίζεις κάποιον ανωνύμως, εκ του ασφαλούς και ίσως και κατ’ επανάληψιν, γράφοντας ένα σχόλιο κάθε δέκα λεπτά (Το κάνουν κι αυτό κάποιοι, συχνά και για ευνόητους λόγους με διαφορετικό κάθε φορά ψευδώνυμο ή γραμματοσειρά). Προσπερνώ, λοιπόν, τις κακοπροαίρετες ή από ιδεοληψία αντιδράσεις και συνεχίζω, όσο μου επιτρέπει η ηλικία μου και οι δυνάμεις μου, να εκφράζω με παρρησία και πάντα επώνυμα τις απόψεις μου. 

Φυσικά, δεν έχω απαίτηση από κανέναν να υιοθετήσει εκών άκων τις δικές μου απόψεις και προτάσεις. Ταυτόχρονα όμως δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να μου επιβάλει τις δικές του ή να μου υποδείξει να ψηφίσω στις εκλογές το κόμμα της αρεσκείας του.

Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να απαντήσω σ’ αυτού του είδους τα σχόλια, χαρακτηριστικά της νοοτροπίας, του πολιτικού ήθους και του επιπέδου κάποιων συμπατριωτών μου. Ωστόσο, αυτή τη φορά αποφάσισα να κάνω μια εξαίρεση, πρωτίστως για χάρη κάποιου -προφανώς νεαρού- σχολιαστή, του οργισμένου «άνεργου Στυλιδιώτη» με τα «τρία πτυχία στην κορνίζα», στον οποίο θα ήθελα να απαντήσω δημόσια, μιας και αυτά που γράφει έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Μας ζητάς, φίλε μου, «να κάνουμε στην άκρη», γιατί, λόγω ηλικίας, «είμαστε εμπόδιο» και σου «κρύβουμε τον ήλιο και το αύριο». Σου επισημαίνω απλά ότι ανάμεσα σ’ αυτούς που υπογράφουν το κείμενό μας ή που αποδέχονται τις προτάσεις μας, αλλά δε θέλουν να εκτεθούν σε τέτοιου είδους σχόλια, βρίσκονται και νέοι, όπως εσύ, με πτυχία (όπως εσύ), αλλά άνεργοι (κι αυτοί, όπως εσύ), ή εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που ίσως αύριο γίνουν κι εκείνοι άνεργοι...Όσον αφορά εμάς τους μεγαλύτερους, σε πληροφορώ ότι έχουμε ήδη κάνει στην άκρη, χωρίς να περιμένουμε τη δική σου υπόδειξη κι ότι ούτε είμαστε στελέχη ή υποψήφιοι κάποιου κόμματος ούτε διατελούμε σε διατεταγμένη κομματική υπηρεσία. 

Δε φαντάζομαι βέβαια το «κάνετε στην άκρη» σημαίνει ότι δεν έχουμε δικαίωμα να σκεφτόμαστε ή πως δεν έχουμε καν δικαίωμα να ψηφίσουμε στις εκλογές, αφού «αυτές τις κυβερνήσεις τόσα χρόνια εμείς τις βγάζαμε». Επειδή, λοιπόν, η δημοκρατία μας δίνει το δικαίωμα να σκεφτόμαστε και να προτείνουμε, έχοντας κάνει την αυτοκριτική μας κι έχοντας διδαχτεί από τα λάθη μας, κάναμε κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις κι αν δε συμφωνείς με αυτές να μας το πεις (αν θέλεις) επώνυμα, εξηγώντας μας και το τι προτείνεις. Σε διαβεβαιώνω, εκ μέρους και των φίλων μου μιας κάποιας ηλικίας που συνυπέγραψαν την επιστολή μας, πως ό,τι κι αν προτείνεις θα το κρίνουμε καλοπροαίρετα, γιατί το δικαίωμα αυτό δεν αποτελεί αποκλειστικότητα των νέων, αλλά και θα το σεβαστούμε, γιατί αυτό επιτάσσει το πολιτικό μας ήθος.
Συμφωνούμε πάντως μαζί σου ότι είναι ανάγκη να αλλάξουμε αυτές τις κυβερνήσεις που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε, να «πάμε γι άλλες πολιτείες» αλλάζοντάς τα όλα. Το ζητούμενο, όμως είναι πώς; Για να τ’ αλλάξουμε -λίγα, πολλά ή όλα- τέσσερις τρόποι υπάρχουν.
Πρώτον: Με βαθιές θεσμικές αλλαγές στη βάση προτάσεων του εκλογικού σώματος -και μια προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση ξεκινήσαμε με την επιστολή μας.
Δεύτερον: Με μια δικτατορία -υποθέτω όμως πως οι θιασώτες της είναι στις μέρες μας ελάχιστοι.
Τρίτον: Με μια βίαιη εξέγερση του λαού, που θα εκτονώσει τη λαϊκή οργή, στέλνοντας τους βασικούς υπαίτιους της οικονομικής κρίσης στο Γουδή -αλλά και βάζοντας τον τόπο σε νέες περιπέτειες.
Τέταρτον: Με μια ειρηνική επανάσταση που θ’ αλλάξει εκ θεμελίων τι πολιτικό μας σύστημα και θα στείλει όλους τους παλιούς που μας κυβέρνησαν στη φυλακή ή στα σπίτια τους. 

Όπως έγραψε κάποιος άλλος σχολιαστής του κειμένου μας, που μας καταλόγισε ότι βλέπουμε το δέντρο αλλά όχι το δάσος, το (πολιτικό) «οικοδόμημα πρέπει να γκρεμιστεί από τα θεμέλια και να ξαναχτιστεί καινούργιο! Όχι όμως με τους ίδιους μηχανικούς που έκτισαν αυτό που πέφτει αλλά με άλλους που θα νοιάζονται για τους πολίτες και για μια ανθρώπινη κοινωνία !» Συμφωνώ μαζί του. Αφήνοντας όμως κατά μέρος τα κόμματα που δεν κυβέρνησαν και γι’ αυτό είχαν και έχουν την ευχέρεια να κριτικάρουν εκ του ασφαλούς τις κυβερνήσεις αλλά και να σιγοντάρουν ακόμα και παράλογα συντεχνιακά αιτήματα, του θυμίζω ότι και «οι παλιοί μηχανικοί» το ίδιο μας είχαν υποσχεθεί. Ο ένας «εκσυγχρονισμό», ο άλλος «επανίδρυση του κράτους», ο τελευταίος «να γίνουμε Δανία του Νότου»!... Και οι τρεις -ο καθένας στην εποχή του- «νέοι μηχανικοί» υπήρξαν. Κι ανάμεσα στους «υπομηχανικούς» (βουλευτές και υπουργούς) της τελευταίας Βουλής πάρα πολλοί ήταν οι νέοι, αλλά -με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις- μας απογοήτευσαν.

Ας παραμερίσουμε, λοιπόν, τη δικαιολογημένη οργή μας, κι ας ψηφίσουμε νηφάλια όποιο κόμμα πιστεύουμε ότι έχει τα περισσότερα και ικανότερα στελέχη και το καλύτερο πρόγραμμα κι όποιον υποψήφιο (νέο ή παλιό) θεωρούμε ικανό και άξιο. Κι αυτό γιατί, αν δεν ψηφίσουμε νηφάλια και βάζοντας στην πρώτη γραμμή αντί για το «νέα πρόσωπα» το «ικανά πρόσωπα», ανάμεσα σε όσα ακόμα ανεπιθύμητα μας περιμένουν, δύο γεγονότα φοβάμαι πως θα διαπιστώσουμε από την πρώτη κιόλας μέρα της μετεκλογικής περιόδου: Πρώτον, ότι αυξήθηκε σημαντικά το ποσοστό κομματικών σχηματισμών που βρίσκονται στα δύο άκρα του πολιτικού μας συστήματος. Και δεύτερον, ότι στη νέα Βουλή θα κυριαρχούν δημοφιλείς «Ανατολάκηδες», καλλίπυγες «Μπάρμπες», συμπαθείς «Παπαμιχαηλοβουγιουκλάκηδες», γραφικές τηλεπερσόνες και γενικά καινοφανείς διάττοντες αστέρες των γηπέδων, των σόου μπίζνες και των μίντια. Θέλουμε μια Βουλή όπως αυτή, προς την οποία ίσως οδηγηθούμε; Νομίζω πως όχι!

Η χώρα μας, ειδικά σε τούτη την πρωτόγνωρη και βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση των τελευταίων σαράντα χρόνων, έχει όσο ποτέ ανάγκη από σκεπτόμενους και νηφάλιους εκλογείς και από πολιτικούς ικανούς και αποφασισμένους να προσφέρουν στην πατρίδα τους και όχι στην πάρτη τους ή στο party τους.

Θ. Μ.


Από τον διαχειριστή του blog

Παράκληση
Όποιος επιθυμεί να σχολιάσει την παραπάνω επιστολή παρακαλείται να το κάνει επώνυμα, ώστε ο επιστολογράφος να έχει τη δυνατότητα να απαντήσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ:

Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το STILIDA NEWS δεν υιοθετεί καθ' οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Δεν πρόκειται να λογοκρίνεται κανένα σχόλιο που θα περιλαμβάνει καλοπροαίρετη κριτική ή θα διορθώνει κάποιο δικό μας σφάλμα.Τα συκοφαντικά, υβριστικά, απειλητικά, εκβιαστικά, ρατσιστικά ή κοινωνικού αποκλεισμού μηνύματα θα διαγράφονται.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΩΝ

Για τους αναγνώστες

Τα αναγραφόμενα από τους αναγνώστες δεν εκφράζουν τις απόψεις του διαχειριστή του STILIDA NEWS και φέρουν οι ίδιοι την ευθύνη των όσων γράφουν. Τα συκοφαντικά, υβριστικά, απειλητικά, εκβιαστικά, ρατσιστικά ή κοινωνικού αποκλεισμού μηνύματα θα διαγράφονται. Σε περίπτωση που μας διαφύγει κάποιο από τα μηνύματα αυτά παρακαλούμε τον ή τους θιγόμενους να μας ενημερώσουν στη διεύθυνση gkordis@gmail.com για να διαγραφεί.

ΚΥΡΙΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ

Η αναδημοσίευση δε ενός άρθρου δεν συνεπάγεται και την υιοθέτηση του περιεχομένου του από το "STILIDA NEWS"






Ο διαχειριστής

Ακολουθήστε μας στο Facebook
Powered by: Internetsmash
 
 
Google Analytics Alternative