Συλλαλητήριο 12 Φεβρουαρίου-Μια σπουδαία μέρα-Βίντεο

---

Γράφει ο Γιώργος Σαρρής






Δεν ανήκω στο ΠΑΜΕ και ότι πω είναι απλά ο τρόπος που είδα τα πράγματα.
Το ακολούθησα στη χθεσινή κρίσιμη διαδήλωση αλλά και την εβδομάδα που πέρασε για μια σειρά από λόγους και δεν το μετάνιωσα.....
 
1.Το ΠΑΜΕ είχε  καθαρή πρόθεση να πάει στο Σύνταγμα, έχοντας εκεί κι άλλα μπλοκ από τους στύλους του Ολυμπίου Διός προς Αμαλίας
2. Δεν είχε σα στόχο να πλακωθεί οπωσδήποτε στο ξύλο με τα ΜΑΤ αλλά να κρατήσει δυναμικά τις θέσεις του και να δηλώσει ότι ο λαός είναι εδώ και δεν πρόκειται να δεχτεί την κόλαση που του ετοιμάζουν και θα αντιδράσει με όποιο τρόπο μπορεί. Και μαζί να δείξει με τη στάση του ότι θα περιφρουρήσει και θα προστατέψει τον κόσμο που υπήρχε μέσα στα μπλοκ του.
3. Να κάνει βήματα μπροστά μαζί με τον πολύ κόσμο που ακολουθούσε καλώντας τον να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά όχι ξεκομμένο από αυτόν σαν φωτισμένη ομάδα κρούσης που αδιαφορεί για τις διαθέσεις και τις αντικειμενικές δυνατότητες του ίδιου του λαού. Θα πω εδώ ότι πριν αρχίσει η πορεία αλλά και όταν άρχισε, αρκετοί έβγαιναν από τα μπλοκ και πήγαιναν προς το Σύνταγμα μόνοι. Όταν έπεσαν όμως στα επεισόδια άλλοι έφυγαν κι άλλοι ξαναμπήκαν στα μπλοκ παρά την αρχική επιθετική διάθεση που είχαν.

4. Νοιαζόταν για την τελική έκβαση κι όχι μόνο για χτες. Το χτες  ήταν ενταγμένο σε μια πορεία που έχει δρόμο μπροστά της.

 Γύρω στις 6 λοιπόν και με πάνω από 100000 να είναι στην Ομόνοια και να ξεχειλίζουν στους γύρω δρόμους ανακοινώθηκε ότι ξεκινάει η πορεία για το Σύνταγμα μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού.
 Θα ανέβαινε από 2 δρόμους την Πανεπιστημίου και τη Σταδίου όπως είχε σχεδιάσει, εκμεταλλευόμενο όλα τα όπλα, δηλαδή και τον όγκο, και την πειθαρχία αλλά και το ότι δεν είναι  εύκολο να κτυπηθεί το ΚΚΕ γιατί τότε αυτό μπορεί να σημάνει πάρα πολλά.
Άρεσε και σε μένα και σε όλους ότι μπροστά βρίσκονταν, στη Σταδίου οι ηρωικοί Χαλυβουργοί ενώ στην Πανεπιστημίου οι Οικοδόμοι. Όταν ξεκίνησε η πορεία ο κόσμος που ξεχείλιζε τα πεζοδρόμια ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
Φτάνοντας κοντά στην Κοραή η πορείες έπεσαν πάνω στους διαδηλωτές που υποχωρούσαν με τα ΜΑΤ πίσω τους. Κάποια στιγμή ακούγαμε το θόρυβο από το κτύπημα που έκαναν στις ασπίδες τα ΜΑΤ για να σκορπίσουν τα μπλοκ που ήταν μπροστά από το ΠΑΜΕ(δεν απείχαμε πάνω από 20-30μ) κι είχαν κολλήσει στις αλυσίδες του. Εκεί σταμάτησε κι όταν η πίεση από τον κόσμο που κατέβαινε ήταν πολύ μεγάλη έκανε 100μ πίσω γιατί υπήρχε κίνδυνος να ποδοπατηθεί κόσμος που αν ήθελε έμπαινε στα μπλοκ του ΠΑΜΕ. Δυο φορές ακόμη επιχειρήθηκε το ίδιο πάνω κάτω μέχρι που άναψαν οι φωτιές στην Κοραή κι εκεί κάναμε πίσω μέχρι κοντά στα Χαυτεία και το ίδιο έκαναν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το "Δεν πληρώνω" που βρέθηκαν μπροστά μας και που  είχαν έρθει από πιο ψηλά στη Σταδίου σπρωγμένοι από τα επεισόδια. Περίπου το ίδιο γινόταν και από την Παν/μίου. Με τον αέρα να βρωμάει δακρυγόνα και γύρω καπνό, με τα κτυπήματα στα ρολά και τις βιτρίνες από τις ομάδες που τάσπαγαν να ακούγονται λίγο πιο  πάνω και με ανθρώπους να τρέχουν ξαφνικά στα πεζοδρόμια προς τη μεριά της Ομόνοιας, η ένταση γινόταν στιγμές-στιγμές πολύ μεγάλη.
Πάντως σε κανέναν μας δε δόθηκε η αίσθηση ότι το σκάμε, ότι κάνουμε μεταβολή. Κάθε άλλο. Όποτε έγινε οπισθοχώρηση ήταν σε στιγμές ασφυξίας και που δεν φαινόταν να μπορεί να γίνει κάτι άλλο.

 Μείναμε μέχρι τέλος. Είναι βέβαια καθαρό ότι είναι πολύ διαφορετική η συμπεριφορά ενός μεγάλου μπλοκ σε μια επικίνδυνη διαδήλωση από εκείνην μιας ομάδας ή ενός ατόμου. Όμως κι εγώ σαν άτομο χτες ήταν η πρώτη φορά που εκτιμώντας τα πράγματα δεν πήγα στο Σύνταγμα(έτσι κι αλλιώς και για τα ξεχωριστά άτομα δεν ήταν καθόλου απλό με όσα γινόντουσαν). Δεν είχε νόημα να επιλέξω να είμαι ανάμεσα σε σκόρπια άτομα που τρέχουν στα στενά και όχι μέσα σε ένα δυναμικό μπλοκ που διαδήλωνε από τις 4.30 ως τις 10.30.
Είναι λίγο τρελό πάντως να γίνεται θέμα συζήτησης το αν έφτασε τελικά ή όχι το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και το αν κρύβεται ή όχι κάτι πίσω από αυτό. Κι αυτό γιατί δεν είναι φυσικά  η πρώτη φορά που κάποιο εργατικό ή κομματικό μπλοκ,  ειδικά όταν είναι μεγάλο, δεν καταφέρνει να φτάσει στο Σύνταγμα εξ αιτίας επεισοδίων. Όποιος παρακολουθεί τις διαδηλώσεις ξέρει πολύ καλά ότι πολλές φορές στο Σύνταγμα έχουν κοπεί στα 2 συλλαλητήρια από επεισόδια με αποτέλεσμα να μένουν μέσα στη Σταδίου χιλιάδες διαδηλωτές. Χθες ήταν μια από αυτές τις φορές. Άλλοτε ήταν ο ΣΥΝ ή η ΟΛΜΕ. Χθες  έτυχε πίσω να είναι το ΠΑΜΕ.  Έτσι κι αλλιώς όμως τις προθέσεις όλων θα μας δοθεί η ευκαιρία να τις διαπιστώσουμε μέσα στους αγώνες. Τα λόγια είναι  φτώχεια. Αυτά για τα γεγονότα.

Κάτι τελευταίο γύρω από τις διαδηλώσεις.

Αυτό που κυρίως μπορούμε να πετύχουμε κατά τη γνώμη μου με διαδηλώσεις σαν τη χθεσινή είναι να εκθέσουμε την εξουσία στα μάτια του λαού, πράγμα που έγινε και με το παραπάνω, και να δημιουργήσουμε ρήγματα και αλλαγές συσχετισμών που να διευκολύνουν τους αγώνες και να φέρνουν τους στόχους πιο κοντά. Αν λοιπόν ο στόχος χθες κάποιων ήταν να καταλάβουμε τη Βουλή(ποιοι και με ποιο στόχο άραγε; και μετά τι;) τότε χάσαμε. Αν ήταν όμως να προκαλέσουμε πολιτική κρίση, να φέρουμε το σύστημα εξουσίας σε αδιέξοδα ώστε να κάνει βεβιασμένες και λάθος κινήσεις,  να δείξουμε σε όλους το χάος ανάμεσα σε εξουσία και λαό και να στείλουμε μήνυμα ότι τα μνημόνια δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, και πως ο λαός οργανώνεται για να τους συντρίψει τότε νομίζω ότι χθες ήταν μια πολύ μεγάλη μέρα για το κίνημα που θα γεννήσει πολλούς και επικίνδυνους ανέμους για το καρυδότσουφλο του μαύρου μετώπου που παραδέρνει σα μεθυσμένο πια. Κι ας μη νομίζουμε ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι το χαρήκανε το χθεσινό. Ξέρουν πολύ καλά τι έγινε
Όσο για την εξέγερση που όλοι θέλουν αλλά λίγοι ξέρουν περί τίνος πρόκειται, άλλωστε μαθαίνουμε όλοι σε αυτή την πορεία κι εγώ μαζί, αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση ή μάλλον μια μεγάλη επιστήμη που μπορούμε να κουβεντιάσουμε άλλη φορά.
Το παράκανα λίγο στην πολυλογία αλλά ειλικρινά σας λέω είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό που είδα χτες. Η διαδήλωση λειτούργησε σχεδόν σα ένα έργο όπου παίχθηκαν διάφοροι χρήσιμοι ρόλοι από πολλούς και τελικά πέτυχε το στόχο της.
Η χθεσινή μέρα στοίχισε πολύ ακριβά στο μνημονιακό τρίο του μαύρου μετώπου. Οι  45 διαγραφές είναι ένα τεράστιο θέμα που δρομολογεί εξελίξεις και που φυσικά αν είμασταν σε κανονική δημοκρατία θα είχε αμέσως προκαλέσει πτώση της κυβέρνησης ειδικά μετά και την παραίτηση 6 Υπουργών. Τώρα όμως για ποια Δημοκρατία να μιλήσουμε; Τα μνημονιακά κόμματα κουρελιάζονται και οι αρμόδιοι εξουσιαστές βγάζουν από τα συρτάρια τις επόμενες επιλογές παγίδες και "λύσεις" καθώς τα πράγματα επιταχύνονται και κυλάνε όλο και πιο γρήγορα προς το Δέλτα των τεράτων.

Μπορούμε βέβαια και καλύτερα, αλλά αυτό θέλει υπομονή κι εγώ άρχισα να το μαθαίνω λίγο λίγο κι αυτό.

πηγή